6 ~ Silence before the storm.

-Setsuko! – zagrzmiał Kazuma, chyba po raz pierwszy, jak się znamy. – Zdajesz sobie sprawę z tego, co narobiłaś?! – wściekał się. – Naprawdę nie potrafisz usiedzieć grzecznie nawet jednego dnia?! Mówiłem ci, że nie wolno ci tam iść! Co ja mam teraz powiedzieć Byakuyi? – spytał już spokojniej.

-Tylko nasza trójka o tym wie. Powiemy, że mnie tam nie było – mruknęłam, krzyżując ręce na piersi. - Mogłyśmy ci nie mówić i byłoby po sprawie...

-I myślisz, że on się nie zorientuje?

-Nie mamy innego wyjścia – stwierdziła Hotarubi.

-Z resztą… To nie mi utrudniasz życie tylko sobie – powiedział dziwnie obojętnym tonem, a ja po raz pierwszy przeraziłam się Kazumy. – Spróbuję to jakoś załatwić.

-Myślę, że w obecnej sytuacji bardziej skupią się na informacjach, niż drobnym wykroczeniu ze strony Setsu.

-To prawda. Twój raport sporo zmienia… 
-Prawdopodobnie, gdyby nie Setsu, długo jeszcze gniłabym w Tokyo.

-A jak Byakuya będzie miał jakieś problemy to go odeślij do mnie. Proste! - wtrąciłam się, robiąc groźną minę.

-Tylko pogorszyłbyś sprawę.

-To prawda, Setsu. Nie jesteś mistrzem dyplomacji, zwłaszcza kiedy chodzi o dziedzica Kuchikich.

-A bo to moja wina? – jęknęłam.

-A czyja? – usłyszałam w odpowiedzi.

-Dobra, dobra. Już czaję… Teraz to mnie pewnie zawiesisz… Będę gniła w domu.

-Chciałabyś. Możesz zapomnieć o urlopie na długi czas.

-Ty, ale nie przeginaj – naburmuszyłam się. – Ja to mam jasno w umowie, że należą mi się 2 tygodnie urlopu rocznie. CO NAJMNIEJ!

-Tak, ale ty również nie stosujesz się do rozkazów przełożonych. Prawa cię nie obowiązują, jeśli nie przestrzegasz zasad.

-Nagrabiłaś sobie - zaśmiała się Hotarubi.

-Nie ciesz się, czeka cię stos papierów. Bierz się już do pracy – rozkazał  Kazuma. – Trzeba było odesłać Setsuko do domu, zamiast się z nią szlajać.

-No, wiesz?

-Nie chcę wiedzieć – mruknął. – Setsuko, idziesz ze mną.

Nie rozumiałam, o co się wściekał. Zawsze coś odwalaliśmy, wszyscy troje. Kryliśmy siebie nawzajem, pakowaliśmy się w kłopoty razem i razem znajdowaliśmy rozwiązania. Ta sprawa niczym się właściwie nie różniła od pozostałych. A jednak Kazuma był zły. Na nas obie i zobaczyłam w jego oczach coś zimnego, obcego. Po raz pierwszy w życiu, nie rozumiałam, nie miałam pojęcia, co myśli. Nie lubiłam nie wiedzieć, co się dzieje. Czułam się wtedy bezradna.

-Kazuma… - zaczęłam cicho, ledwo dosłyszalnie. – Przepraszam. Naprawdę… Przepraszam – wymamrotałam – Nie miałam pojęcia, że to będzie taki problem. Zawsze coś odwalaliśmy, zawsze, któreś z nas się wymykało. Byłam zła, ale nie sądziłam, że tak cię to zdenerwuje. Przecież wiesz, że nie chciałam źle. Ale rozumiem, że cię zdenerwowałam. Jesteś przecież kapitanem, więc odpowiadasz przynajmniej w jakimś stopniu za nasze wybryki. Dlatego… Przepraszam – jęknęłam – Tylko nie bądź już zły...

-Setsuko – zagrzmiał.

-Nigdy nie widziałam, żebyś był tak wkurzony jak dzisiaj. Przepraszam… To się nie powtórzy. Byłam głupia, nie pomyślałam. Naprawdę…

-A zamkniesz się wreszcie? – Kiedy zaśmiał się nagle, ja pobladłam, po raz kolejny tego dnia zaskoczona. – Oczywiście, że się trochę wkurzyłem. Ale to nie był pierwszy raz i założę się, że nie ostatni, choćbyś się na cały świat zarzekała – stwierdził i pacnął mnie w czoło.

-Dupek…

-Mówiłaś coś?

-Nieee… Skąd.

-Ale dobrze było chociaż raz zobaczyć tą skruszoną minę i przekonać się, że jednak potrafisz przeprosić.

-Jesteś okropny.

-Odezwała się…

-Więc? Jak załatwimy sprawę z Bakusiem?

-Jak zawsze. Siedzisz cicho, ja mówię.

-Dobrze.

Resztę drogi szliśmy w milczeniu. Chociaż sprawa nie była zakończona, czułam, że wszystko pójdzie dobrze. Toteż mogłam odetchnąć z ulgą. Ale… No właśnie, było tylko jedno takie małe „ale”. Nie mogłam pozbyć się z pamięci tego dziwnego spojrzenia Kazumy. Ale może mi się po prostu wydawało.

Kiedy weszliśmy do budynku oddziału, było tam pusto i cicho. Nikt nie kłaniał się Kazumie. Renji nie witał nas, śmiejąc się w głos. Zanim zdążyliśmy zapukać do gabinetu, drzwi się otworzyły, więc weszliśmy do środka. Kuchiki otaksował mnie wzrokiem i zmarszczył brwi, wyraźnie dając mi do zrozumienia, że moja osoba nie jest mile widziana w jego progach.

-Mamy całkiem fajne materiały – oznajmił Kazuma. – Genryusai ponaglał mnie ostatnio. Nie bezpośrednio, ale jednak… Więc i tak dziś wszyscy się dowiedzą.

-Co zrobiła tym razem? – padło w odpowiedzi. – Chociaż i tak mnie to zbytnio nie obchodzi.

-No właśnie widać – mruknęłam. – Głupi banan.

W sumie wymyśliłabym parę lepszych obelg dla tego gbura, ale chyba mi nie wypada obrażać innego kapitana w obecności mojego własnego przełożonego. Zwłaszcza biorąc pod uwagę, że to kuzyni.

-Co mówiłaś?

-O… Przepraszam, tylko głośno myślę. Właśnie przyszło mi do głowy, że zjadłabym banana.

-Akuratne dla ciebie pożywienie.

-Byakuya, nie daj się prowokować – jęknął Kazuma, patrząc na nas z politowaniem. – Jesteś od niej starszy. Po prostu nie zwracaj na nią uwagi.

-Jak widać, w głębi duszy wszyscy jesteśmy tacy sami – zakpiłam.

-Tylko głupcy wierzą w takie bzdury – odburknął Kuchiki.

-Byakuya, no proszę cię… - Kazuma wydawał się być zrozpaczony. – A z resztą... - dodał i machnął ręką.

-Co macie? – Kapitan 6 oddziału odchrząknął znacząco i spojrzał na nasz raport. Dłuższą chwilę czytał, co jakiś czas zerkając na inne papiery, a potem na nas. – Tak. To potwierdza naszą teorię. Jestem pewien, że głównodowodzący wyciągnie takie same wnioski, co my.

-Czyli jakie? – wtrąciłam się.

-A jak sądzisz?

-Aizen.

-Kazuma, mam coś jeszcze do zrobienia. Przekażesz całość głównodowodzącemu? – poprosił Byakuya i wręczył mu wszystkie dokumenty wraz z teczką.

-Taki miałem zamiar.

-A co niby takiego ważnego masz do zrobienia? – prychnęłam, po czym spytałam: - Renjiego też wysłałeś w teren?

-Nie muszę ci n… Tak.

Wyszłam na zewnątrz, a Kazuma szedł zaraz za mną. Kierowaliśmy się w stronę centrum, gdzie rezydował dziadek Yamamoto. Nagle zorientowałam się, że idę sama. Zatrzymałam się i spojrzałam przez ramię.

-Setsuko, czy ty nadal…

-Nie żartuj sobie. To było dawno i nie prawda. Byłam młoda i głupia…Bardzooo głupia.

-Więc przyznajesz, że kiedyś...

-Do niczego się nie przyznam, dopóki nie usłyszę zarzutów – zaśmiałam się. – Chodź. Nie ma co zwlekać, kapitanie.

Zmęczona, a wręcz wycieńczona siedziałam na podłodze w swoim domu. Nie chciało mi się iść nawet do sypialni. Kazuma przegonił mnie kilka razy po całym seireitei. Sporo się jednak przy okazji dowiedziałam. A z tych rzeczy najciekawszy był fakt, że ghule nie były wynikiem ewolucji, a fenomenem prawdopodobnie wywołanym przez Aizena. Nawet ja o tym nie wiedziałam, chociaż zazwyczaj nie trudno było się domyślić takich rzeczy.

Szłam jedną z bocznych uliczek seireitei bez jakiegoś konkretnego celu. Właściwie nie miałam pojęcia, co robię, ani po co. Nie rozumiałam, dlaczego w ogóle wyszłam z domu. Jednak coś pchało mnie do przodu, sprawiało, że brnęłam dalej. A jednak wiedziona czymś na wzór niepokoju, nie zawróciłam. Chociaż mogłam, a nawet powinnam była to zrobić. Burzę najlepiej jest przeczekać w bezpiecznym miejscu. No nie? Ale ja… Kochałam znajdować się w jej epicentrum, nawet wtedy, gdy zmieniała się w tornado. Ponieważ właśnie w jego sercu było najbardziej spokojnie, pusto i cicho. Jakby nic złego nigdy się nie działo. Tylko wokół panował chaos, smutek, żal i cierpienie. Miałam wrażenie, że słyszę w głowie głosy, wiele – krzyczały. Czułam się jakaś znieczulona, może trochę odrętwiała i nadzwyczaj spokojna. Nawet kiedy mieszałam się w tłum ludzi, nie zawahałam się, szłam dalej. Wszyscy wyglądali znajomo, ale nie dałam rady nikogo rozpoznać. Dopiero po jakimś czasie zorientowałam się, że są bez twarzy. Inni założone mieli maski. Wszystkie uśmiechnięte, nienaturalnie, psychopatyczne, przyprawiały mnie o dreszcze, wyprowadzały z odrętwienia. Wzięłam głęboki oddech. Ja także nosiłam maskę, taką samą jak inni. Zaśmiałam się, na co echo odpowiedziało mi tym samym. Moja sztuczna twarz powoli się rozsypywała, jednak nie zniknęła do końca. „Jeszcze nie teraz, ale już niedługo” – usłyszałam.

W gabinecie panował półmrok. Słońce dopiero zaczynało wschodzić, oświetlając swoim nikłym światłem trzech mężczyzn. Wszyscy skupieni, brwi zmarszczone, twarze poważne. Nie trudno było domyślić się, że rozmawiają o czymś nieprzyjemnym.

-Jakieś postępy? – zapytał najstarszy z nich i pogładził swoją długą, siwą brodę.

-I tak i nie – padło w odpowiedzi. – Wiemy, że niedługo coś się wydarzy. Problem w tym, czy brakuje nam dowodów.

-Brakuje?

-Właściwie nie mamy żadnych, ale wątpliwości również.

-Rozumiem. Czyli jest tak jak przypuszczaliśmy od początku?

-Tak. Ta osoba coś knuje, ale jest bardzo ostrożna i metodyczna.

-Nie ma już szans, żeby to powstrzymać?

-Nie sądzę. Biorąc pod uwagę jak daleko to zaszło.

-Szkoda. Bardzo szkoda. Taki potencjał zmarnowany. Naprawdę miałem nadzieję…

-W tym momencie powinniśmy się skupić na przygotowaniach. Jeśli dobrze to rozegramy, unikniemy większych strat.

-Ale żeby jedna osoba…

-Prawda jest taka, że nie wiemy nawet czy jedna. Cała sprawa jest dość skomplikowana.

-Rozumiem. Nie udało się ustalić zupełnie nic.

-Mam jedynie podejrzenia, po tylu latach obserwacji…

-To tylko potwierdza, że nie mamy do czynienia z byle kim. Chociaż to wiedzieliśmy od początku.

-Uważam, że to tylko jedna osoba. Przynajmniej z tego oddziału, ale jeśli moje przypuszczenia się potwierdzą, myślę, że współpraca z innymi osobami byłaby niemożliwa.

-Więc wszystko zależy od tego.

-Myślę, że ta jedna osoba jest bardziej niebezpieczna, niż cała grupa. Im więcej ogniw, tym większa szansa, że coś pójdzie źle.

-To prawda.

-W takim razie, jak myślicie, kto?

-Jest tylko jedna osoba zdolna do sparaliżowania naszej pracy bez niczyjej pomocy.

-To trochę zbyt oczywiste.

-W tym przypadku nawet oczywistość sprawy nie jest po naszej stronie.

-Teoretycznie…

-Teoria również jest tutaj naszym wrogiem.

-Tak, ale…

-Żadnych „ale”. Jesteśmy na przegranej pozycji.

-Kto cię nauczył takiego nastawienia?

-Spokój! – zagrzmiał najstarszy z mężczyzn. – To nie czas na kłótnie. Daję wam wolną rękę, ale informujcie mnie o rozwoju wydarzeń.

-Zatem…?

-Postępujcie według bardziej prawdopodobnej, a zarazem najbardziej niebezpiecznej wersji. Tylko tyle możemy teraz zrobić.

-Ale…

-Powiedziałem. Możecie odejść.

-Tak jest.

Obudziłam się zlana potem, a moje serce biło nienaturalnie szybko. Budzik hałasował niemiłosiernie. Wyprowadzona z równowagi kolejnym koszmarem, rzuciłam urządzeniem o ścianę i zaklęłam pod nosem. Już od dłuższego czasu dręczyły mnie dziwne sny. Wzięłam kilka głębokich oddechów, po czym chwiejnym krokiem poszłam do łazienki. Miałam nadzieję, że zimny prysznic przyniesie mi ulgę. Tak też się stało, chociaż drżenie rąk nie zniknęło całkowicie. Uszykowałam się i wyszłam do pracy.

To był pierwszy spokojny dzień od dłuższego czasu. Siedzieliśmy razem przy stole w holu, pijąc herbatę i zajadając rogaliki, które dostaliśmy od Kiry. Odwiedzał nas co jakiś czas, stęskniony za starymi dobrymi czasami, gdy był jeszcze porucznikiem 3 oddziału. Odkąd przejął 5 oddział był bardzo zapracowany, ale sam w sobie niewiele się zmienił. Nic, więc dziwnego, że oddział 5 był dość znany. Porucznik Hinamori przeżyła załamanie nerwowe po odejściu Aizena, a Kira z natury był raczej pesymistą. Dobrali się... idealnie.

-To jak sobie radzisz, Kira?

-Zdążyłem się już przyzwyczaić. Hinamori bardzo mi pomaga.

-Dobrze to słyszeć.

-A ty?

-No tak, dostaliśmy stanowisko kapitańskie niemal w tym samym czasie – zamyślił się Kazuma. - Mam Hotarubi i Setsuko do pomocy, więc jakoś idzie.

-To dobrze.

-Chociaż ja dostałem najlepszy oddział o jaki mógłbym prosić.

-Naszą kochaną 3.

-Ale wam się na wspominki zebrało – skwitowała Hotarubi.

Było tak spokojnie i miło. Tak cicho… Chciałam, by ta chwila trwała wiecznie. Żebyśmy nigdy nie musieli walczyć, martwić się, ani cierpieć. Los zawsze kpi z takich próśb.