21 ~ In a distorting mirror.

Hotarubi siedziała na łóżku, pisząc coś w notesie. W ten sposób zawsze łatwiej obmyślało jej się strategie. Poprzedni atak skończył się klapą, ale to nie znaczyło, że shinigami mieli przewagę. Zwyczajnie nie wzięła pod uwagę kilku aspektów, za co wciąż przeklinała się w myślach. Obiecała sobie, że drugi raz nie popełni błędu. Dlatego zamierzała starannie się przygotować, by skończony plan przedstawić Aizenowi.

Nagle rozległo się pukanie do drzwi. Hotarubi dopiero po chwili spojrzała w tamtą stronę i przez chwilę zastanawiała się, czy nie lepiej udawać, że jest nieobecna. Gdyby wiedziała kto pukał... Na wezwanie espady stanowczo by nie odpowiedziała, ale co jeśli to kapitan albo, co gorsza, Tousen?

Wciąż nie spotkała go, odkąd pojawiła się w Hecuo Mondo. On był zajęty, a ona nie szukała zbytnio okazji na spotkanie. Nigdy za sobą nie przepadali lub raczej nie znali się na tyle, by chcieć razem spędzać czas w jakiejkolwiek formie.

-Proszę – powiedziała wreszcie i westchnęła. Do pokoju wszedł Ggio z poważną miną – Co jest? – spytała.

-Aizen wzywa – padło w odpowiedzi.

-Eh... Dobrze. Już idę.

Niespiesznie wstała z miejsca i wraz ze swoim, jak go zwykła nazywać, sekretarzem, podążała w stronę gabinetu Sousuke. Odkąd dobiła targu z Lusienbergiem, Ggio Vega stał się jej fraction, chociaż nie należała do espady. Sam ani razu nie zaprotestował, gdy Barragan zgodził się oddać podopiecznego w ręce Hotarubi, chociaż była świadoma, że wynikało to z oddania dla 2 espady, aniżeli sympatii do niej.

Z czasem zamierzała to oczywiście zmienić. Była niemal pewna, że traktuje go lepiej, niż poprzedni „szef”, ale to nie wystarczało. Czuła jednak, że prędzej czy później zdobędzie jego serce i uzyska tym samym zaufanego sojusznika. Na razie stanowił dla niej przewodnika po Hecuo Mondo oraz coś na wzór sekretarza. Czasem także towarzysza rozmów, ale bez przesady oczywiście.

Hotarubi wzięła głęboki oddech i pchnęła ogromne metalowe drzwi, wchodząc do pomieszczenia za nimi.

-Wzywałeś – zauważyła, rzucając szybkie spojrzenie uśmiechniętemu Aizenowi. Nie czekając na odpowiedź, usiadła na białej sofie na przeciw biurka i założyła nogę na nogę. – O co chodzi?

-Mam dla ciebie zadanie... Chciałbym, żebyś udała się gdzieś – usłyszała w odpowiedzi. – Możesz nawet zabrać ze sobą swojego "fraction" – zaśmiał się Aizen. – Uprzedziłem już kogo trzeba o waszej wizycie. Ktoś odbierze was z tego miejsca – oznajmił i podał jej kartkę, na której zapisana była jakaś lokalizacja.

-Rozumiem, że to zadanie długoterminowe.

-Dokładnie.

-Eh... A ja już miałam zaczynać przygotowania do kolejnej akcji.

-Zapewniam cię, że nie pożałujesz tej wycieczki. Wręcz przeciwnie, jestem pewny, że będzie ci to na rękę.

-To się okaże, "noale", przynajmniej uwolnię się na jakiś czas od espady...

Hotarubi poprawiła przewieszoną przez ramię torbę i westchnęła. Rzuciła towarzyszowi niepewnie spojrzenie i spytała, chociaż doskonale znała odpowiedź:

-To na pewno tu?

Stali na dworcu kolejowym, a właściwie pod mostem znajdującym się nieopodal. W ten sposób zamierzali uchrnonić się przed deszczem, który siąpił uparcie. Nic nie wskazywało na poprawę pogody. Co więc robili w tak bezludnym, deszczowym miejscu, kto miał ich stamtąd odebrać? To stanowiło zagadkę.

Z deszczu wyłoniła się jakaś postać. Zbyt niska na dorosłą osobę, a więc dziecko. W ich stronę szła dziewczynka w kremowej sukience. Wyglądała na nie więcej niż 13 lat, ale Hotarubi nigdy nie potrafiła zbyt dobrze określać czyjegoś wieku. Chwilę później pojawiła się kolejna postać. Tym razem był to młody przystojny mężczyzna w garniturze i cylindrze.

-A ci z której epoki się wyrwali? – skwitowała Hotarubi, widząc iż obie postaci maszerujące w deszczu znają się i gaworzą wesoło. – Nie mów mi, Ggio, że oni po nas...

-Muszę cię zmartwić, bo idą w naszą stronę – zaśmiał się arrancar.

-Aizawa Hotarubi i Ggio Vega? – spytała dziewczynka. – Wygląda na to, że tak. Jestem Road Kamelot, a to Tyki Mikk – oznajmiła, wskazując na towarzysza, który ukłonił się nonszalancko.

-Yo – mruknęła Hotarubi i uśmiechnęła się. – Skoro nas znacie, to chyba nie musimy się przedstawiać.

-Oczywiście, że was znamy. Earl o wszystkim nas poinformował, mówiąc: „traktujcie ich jak rodzinę”.

-Ah, rozumiem - ale nie rozumiała.

-Nie jesteście z klanu Noego, ale podobno też nie jesteście zwykłymi ludźmi.

-Nie wiem, czy w ogóle można nazwać nas ludźmi – zaśmiał się Ggio.

-Mniejsza o to. Skoro Milenijny nazwał was rodziną, niech tak będzie – stwierdziła radośnie Road. – Chodźcie – dodała, ciągnąc oboje za ręce w stronę zagadkowych drzwi, które dosłownie spadły z nieba.

Jak się jednak okazało, drzwi nie stały w szczerym polu od tak sobie. Prowadziły bowiem do jakiegoś pomieszczenia, które zdawało się być częścią większej całości.

-Znajdujemy się teraz w arce. Bez obaw, wszystko wam wyjaśnię.

-W takim razie zajmij się nimi, Road.

-A ty dokąd, Tyki?

-Earl kazał ich przywitać. Nie mówił nic więcej – zauważył Mikk. – Dlatego wracam do swoich zajęć.

-Zapomniałeś, że niedługo obiad. Wszyscy mieliśmy być obecni.

-Tak, tak... Do tego czasu idę poczytać książkę.

-Tylko nie jedz nic przed tym.

-Wiem... Z resztą i tak nie uzupełnili jeszcze ryb.

Hotarubi z zaciekawieniem przysłuchiwała się wymianie zdań. I chociaż nowi towarzysze zdawali się być bardziej wyrafinowani, niż bestie z Hecuo Mondo, nie mogła pozbyć się dziwnego wrażenia, że... Coś jest mocno nie tak. Ostatecznie nawet wśród arrancarów zdarzały się wyjątki jak Luisenberg, Stark, czy nawet Szyael, z którymi można było porozmawiać na poziomie. Pomyślałaby pewnie i nawet o Uluqiorze, ale jego niestety ciężko było nakłonić do konwersacji. Tu jednak wszystko wyglądało jak... W krzywym zwierciadle. Zbyt dziwne, przerysowane, jakby ironiczne samo w sobie. No i to niezmiennie towarzyszące jej poczucie niepokoju, odkąd tylko ujrzała swoich gospodarzy.

Podążając za Road wyszli z pomieszczenia, by dowiedzieć się, że znajdują się w mieście pełnym białych budynków różnej wielkości z niezliczoną ilością drzwi. Od wieży, która stanowiła centrum tego dziwacznego miejsca dzieliło ich może 10 minut drogi o ile znów nie pójdą jakimś dziwnym skrótem, a wszystko wydawało się teraz możliwe.

-To właśnie jest wnętrze arki – wyjaśniła Road, widząc zaciekawienie na twarzy gości. – Ile wiecie?

-Aizen przysłał nas tu w celu współpracy. Nie powiedział wiele, tylko uśmiechał się jakoś podejrzanie i podał mi lokalizację spotkania. Potem wspomniał jeszcze, że należycie do klanu Noah i walczycie z egzorcystami, zbierając kamienie zwane innocence.

-Milenijny nazwał was rodziną, więc chyba mogę powiedzieć wam co nieco.

-Byłabym wdzięczna.

-Arka jest domem pierwszych ludzi, naszym domem. Każde z drzwi dokądś prowadzą. Niektóre tylko do innych pomieszczeń, a inne do różnych lokalizacji na całym świecie. To, co mówiłaś o innocence to prawda. Zbieramy je dla Milenijnego. Zamierzamy sprowadzić ten świat na skraj destrukcji i nawet egzorcyści nie mogą nam w tym przeszkodzić.

-To wiele wyjaśnia. Mam dziwne wrażenie, że wasz cel pokrywa się z celem Aizena, chociaż teraz zastanawia mnie, co łączy go z Milenijnym Earlem.

-Kto wie – Road wzruszyła ramionami, chociaż zdawała się wiedzieć coś więcej.

-Niemniej, zostaliśmy przysłani by współpracować z wami i udzielić wam wszelkiej pomocy, a nieczęsto słyszy się coś takiego od Aizena. Wygląda na to, że naprawdę wiele nas łączy – stwierdziła Hotarubi. – W tym przypadku... Cieszę się, że mogłam cię poznać, Road. Liczę na udaną współpracę i na twoje wsparcie.

Wszyscy siedzieli już przy ogromnym stole, czekając na najważniejszą osobistość – Milenijnego Earla. Hotarubi nie ukrywała swojej ciekawości i bez żadnych oporów rozglądała się po pomieszczeniu oraz wszystkim w nim obecnym.

-Hotarubi, Ggio – odezwala się Road. – Tykiego już znacie. To jest Skin – wyjaśniła, wskazując na tęgiego, groźnie wyglądającego mężczyznę z lizakiem, a tam siedzą bliźniaki, Jasdevi.

-Yo, jestem Devito – powiedział chłopak w czarnych włosach i uśmiechnął się złowieszczo przez, co trochę przypominał Setsuko z czasów akademii.

-A ja Jasdero, hee – dodał blondyn, siedzący obok.

-W ogóle nie są podobni...

-A ja? Zapomniałaś o mnie, lero!

-Czy parasolka właśnie przemówiła? – spytała Hotarubi, przyglądając się latającej parasolce z głową dyni.

-Gadająca parasolka, super – zaśmiał się Ggio i już miał ją chwycić, kiedy ubiegła go Road.

-Nie wiedziałam, że tu jesteś Lero!

-Milejnijny zaraz przyjdzie, lero.

-Widzę, że wszyscy już są – rozległ się wesoły głos i w jadalni zjawił się gruby... Mężczyzna, chociaż zdaniem Hotarubi wyglądał bardziej jak trol albo otyły elf. Co zaciekawiło ją jeszcze bardziej to szeroki uśmiech, który nie schodził z jego twarzy, a małe złotego koloru ślepia gospodarza wierciły w niej dziurę swoim spojrzeniem. Jegomość poprawił swój beżowy frak, a potem cylinder i rozsiadł się wygodnie w krześle naprzeciw niej i Ggio. – Witajcie, moi drodzy – powiedział. – Cieszę się, goszcząc was tutaj.

-A my jesteśmy wdzięczni za gościnę – odparła Hotarubi.

-Skoro wszyscy jesteśmy, jedzmy! – Na to hasło pojawiło się kilka służących w ubraniach pokojówek i przyniosły półmiski pełne wyśmienicie wyglądającego jedzenia. 
-Co to ma być? To w ogóle nie jest słodkie - warknął Skin.

Podczas swojej wycieczki po siedzibie zakonu znalazłam salę treningową. Niestety ktoś już ją okupował. Wemknęłam się niepostrzeżenie i wdrapałam na ogromną drewnianą belkę podtrzymującą strop. Stamtąd obserwowałam trening Allena. Dzieciak miał dopiero 15 lat, ale miałam już okazję zobaczyć cześć jego zdolności.

-Może chcesz się przyłączyć? – usłyszałam, gdy westchnęłam po raz kolejny. – Co powiesz na mały sparing, Setsuko?

-Huh? – zdziwiłam się.

-Przecież wiem, że tu jesteś.

-Sorry, sorry, nie zwracaj na mnie uwagi.

-Ale to rozprasza, gdy cały czas mnie obserwujesz – powiedział płaczliwym głosem. – Wyglądasz jakbyś się nudziła od powrotu z misji.

-Raczej rozmyślam – palnęłam bez namysłu i teraz musiałam szybko znaleźć jakiś temat. – Kanda chyba mnie nie lubi.

-Bez obaw. On nikogo nie lubi...

-Co powiedziałeś, kiełku fasoli? – rozległ się znajomy głos, a potem usłyszałam prychnięcie.

-Kanda! – krzyknęłam radośnie, zeskakując na ziemię. Rozległ się huk, ale coś zamortyzowało upadek. – No refleks to masz słaby – zakpiłam. Kanda dosłownie zrzucił mnie ze swoich pleców i chwycił po katanę. - Chcesz walczyć? Mi pasuje. Wciąż mamy niedokończony pojedynek.

-Faktycznie – przyznałam, sięgając dłonią po Moeru.

-Stop! – krzyknęła Leenalee. – Żadnych walk!

-Ale nudy...

-Leenalee, przyszłaś w samą porę – jęknął Allen.

-Setsuko, mój brat wzywa cię do siebie.

-Oh, już biegnę! – zaśmiałam się. – Wiesz może, o co chodzi?

-Nie, ale miał dość poważną minę.

W podskokach ruszyłam do gabinetu Koumuia. W drodze zastanawiałam się, o co chodzi. Jedyne, co przyszło mi do głowy to dokumenty, które ode mnie dostał. Możliwe, że miał jakieś pytania lub ciekawe teorie. Zapukałam do drzwi i nieśmiało zajrzałam do środka.

-Dobrze, że jesteś – stwierdził Koumui, spoglądając na mnie znad sterty dokumentów.

Przez ułamek sekundy pomyślałam, że przypomina Kazumę. Szybko jednak odgoniłam te myśl, kiwając przecząco głową i spojrzałam pytająco na szefa sekcji naukowej.

-Podobno chciałeś mnie widzieć.

-Tak. Siadaj.

Zajęłam miejsce naprzeciw niego i naprawdę czułam się jak na rozmowie z Kazumą w naszym kochanym oddziale. Nie minęły nawet dwa tygodnie, ale chyba zaczynałam tęsknić za kochaną 3.

-No? – ponagliłam go. – Bo zaczynam się martwić.

-Zapoznałem się z informacjami, które mi udostępniłaś – oznajmił z poważną miną Koumui i złożył palce w „koszyczek”. Bardzo dyplomatycznie z jego strony.  – Zgodnie z tym, co tam napisałaś, Aizen Sousuke ma bardzo podobne cele co Milenijny Earl. Czy to możliwe, że pracują razem?

-Nie wiem, wszystko to tylko domysły. Ale nawet jeśli nie pracują razem to zapewniam cię, że Aizen stanowi o wiele większe zagrożenie i zapewne wykorzysta do swoich celów, kogo tylko może.

-Co do tego nie ma wątpliwości. Dlatego chciałbym udostępnić egzorcystom przynajmniej część informacji. Zwłaszcza, że na swojej misji, z Kandą, natknęliście się na ghoule, tak?

-Tak. Ta część, uważam, jest jak najbardziej konieczna... Mam na myśli, że wszyscy powinni wiedzieć, przynajmniej o ghoulach, arrancarach i hollowach, które często mylnie bierzecie za akumy. Mimo wszystko różnią się od nich.

-Czyli mogę ujawnić te informacje.

-Jak najbardziej. Uzyskałam przecież zgodę na ich ujawnienie. Możesz nawet wspomnieć o shinigami, gdyż nie sądzę, by na dłuższą metę dało się ukryć tą część – stwierdziłam. – Chodzi tylko o to, by nie wiedzieli, że ja również jestem shinigami. Przynajmniej na razie.

-W porządku. Tak czy inaczej sytuacja jest naprawdę poważna.

-Wiem. Chciałabym tylko, byście mieli na uwadze, że nie wszystkie ghoule są naszymi wrogami. Ich pochodzenie wciąż jest nieznane, ale w moim mniemaniu wciąż są ludźmi. 

-Tak, oczywiście wezmę to pod uwagę.

-Nie ukrywam, że mam kilka pomysłów, które chciałabym zrealizować. Jeśli ghoule uznają czarny zakon za wrogów, będę miała bardzo ograniczone pole działania.

Koumui przez całą rozmowę przyglądał mi się bardzo uważnie. Chociaż pewnie nie bardziej, niż ja jemu. Tylko na osobności rozmawiamy poważnie. Zauważyłam, że gdy otoczony jest ludźmi, tak samo jak ja, często unika poważnych rozmów. Interesujące, ale to tylko moja osobista ciekawość. Mimo wszystko bardzo dobrze mi się z nim rozmawiało i nie obawiałam się mówić szczerze. Gdyż wiedziałam, że cokolwiek powiem, zostanie to między nami. Uśmiechnęłam się ciepło, zdając sobie sprawę, że darzę go swego rodzaju zaufaniem.

-Powiedziałaś, że przybywasz tu z misją na rozkaz Soul Society, ale... – Koumui zawahał się przez chwile, jakby nie był pewien, czy powinien to mówić. – Odnoszę wrażenie, że w znacznej mierze działasz według swojego uznania.

-Cóż... – mruknęłam, po czym zaśmiałam się wesoło. – Tu mnie masz...Chociaż powierzono mi współpracę z zakonem i, de facto, mam władzę decyzyjną w tym zakresie, przyznaję, że mam w planach również rzeczy, których nie uwzględniłam w raportach dla przełożonych. Nawet gdybym nie dostała tej misji legalnie i tak bym się tu zjawiła, toteż nasza współpraca i tak nie wyglądałaby zbytnio inaczej.

-Tak myślałem.

-Żeby była jasność... Wszystkie moje działania kierowane są dobrem ogółu, nie tylko shinigami. Ponieważ moim priorytetem jest pokonanie Aizena Sousuke, a odkąd zostałam egzorcystką, także Milenijnego Earla. Po prostu ja, w przeciwieństwie do shinigami... - urwałam na chwilę i pokręciłam głową. - Nie, prawdę mówiąc, wszyscy wiedzą, że Aizen Sousuke stanowi zagrożenie, ale nikt nie powie tego na głos. Nie wiem, czy świat zmierzył się kiedykolwiek z tak ogromnym zagrożeniem. Ale ja nie zamierzam czekać aż coś się wydarzy...

-Rozumiem. W takim razie nie będę już więcej pytał.

-Nie. Masz, jak najbardziej, prawo wiedzieć. Oni wszyscy mają... Ale teraz jeszcze nie mogę im powiedzieć kim jestem. Nie dopóki nie zrealizuje z grubsza swoich założeń. Właściwie jak na razie nie mam nawet planu. Powiedziałabym raczej, że przygotowuję grunt.

-W takim razie, chciałbym jeszcze o coś spytać.

-Cóż takiego?

-Kim jest, Aizawa Hotarubi, o której była wzmianka w dokumentach?

Tym razem zamarłam. Nie sądziłam, że Koumui zwróci uwagę na te informacje. Wzięłam kilka głębszych oddechów, zanim zaczęłam mówić.

 -Aizawa Hotarubi, tak jak  napisałam, była porucznikiem 3 oddziału gotei 13. Obecnie współpracuje z Aizenem Sousuke.

-Porucznik 3 oddziału?

-Była moją przełożoną... I przyjaciółką – oznajmiłam z powagą, dłonie zaciskając w pięści. – Jest równie niebezpieczna, co Aizen Sousuke. Bardzo możliwe, że posiada w tym momencie moc zbliżoną do jego. Nie wspominając o niesamowitych zdolnościach do analizy sytuacji. – Urwałam na chwilę, by wziąć jeszcze jeden głębszy wdech i zmarszczyłam brwi. – Jeśli zdecydujesz się upowszechnić informacje ode mnie, poinformuj wszystkich egzorcystów, że jeśli spotkają Aizawę Hotarubi, co jest realnym zagrożeniem, mają się natychmiast wycofać – rozkazałam, patrząc rozmówcy prosto w oczy. – Mają się kategorycznie wycofać. Nawet ja obawiam się kolejnego spotkania z nią – dodałam. – W przypadku espady z resztą to samo. Stanowi niemały problem nawet dla nas, a wy... jesteście ludźmi. Nie chciałabym niepotrzebnie narażać egzorcystów.

-Martwisz się. To zrozumiałe. Ale egzorcyści nie są tacy słabi. Sama się przekonasz – odpowiedział Koumui i uśmiechnął się ciepło, na co ja wzruszyłam ramionami.