32 ~ Travel.

Jest koniec sierpnia? Jest. A ja mam dzień wolny to wrzucam, radujcie się. Jeszcze 2 tygodnie tyrania i wracam do domu, wtedy będę miała czasu do woli, ale jak mam być szczera to mogłabym tu zostać jeszcze długo, więc dowaliłam sobie kolejne 10 dni pracy... yeeey. No, ale... Życie. Lubię to miasto i w ogóle. Szkoda, że to się skończy. Tak wiele jeszcze rzeczy chciałabym zrobić, ale może tak musi być. Kto wie.

***

Nie wiedzieć czemu, skończyłam trenując Leenalee lub, raczej, z nią. Toteż razem zostałyśmy wysłane na kolejną misję. Koumui jak zwykle zrozpaczony był faktem, że musi wysłać swoją siostrę w teren, więc obiecałam mieć na nią oko. Nie, wcale nie przeszkadzało mi to, że idziemy razem. To miła dziewczyna. I nie, wcale nie przeszkadzało mi to, że ja mam ją trenować. To, co mnie zdenerwowało to powód, jaki podał mi Kazuma.

-Nie rozumiem, dlaczego ty decydujesz o tym, kogo będę trenować – syknęłam. – Z resztą, w porządku. Mi jak najbardziej pasuje współpraca z Leenalee, ale co do ma do cholery znaczyć, że jako dziewczyny lepiej się dogadamy? To z facetem źle bym się dogadała?

-No właśnie nie.

-Więc?

-Chodzi właśnie o to, że jako dziewczynę każdy będzie ją traktował lżej. Tylko z tobą nie będzie miała łatwo.

-To znaczy, że dał byś jej fory, bo jest dziewczyną? – oburzyłam się.

Kazuma zaśmiał się nerwowo.

-A myślisz, że tobie nigdy nie dawałem forów?

-A dawałeś?!

-Nigdy byś nie wygrała, gdybym się nie powstrzymywał.

-Ty dupku! Nigdy nie prosiłam o fory!

-Ale nie denerwuj się.

-Ja się nie denerwuję! Zresztą! Sam to wywlokłeś! Poza tym to bez sensu jeśli ja zajmuję się tylko jedną osobą.

-A kim chciałabyś się zająć?

-Lavi ma dość obiecujące zdolności – stwierdziłam – Interesuje mnie jako przyszły Kronikarz.

-Odpada.

-Dlaczego?

-Ten dzieciak jest jakiś... Tak, czy inaczej nie podoba mi się ten pomysł. Cały czas się do ciebie przymila, aż strach pomyśleć, jak będzie wyglądał trening.

-To dzieciak! On jest, do licha, 5 lat młodszy!

-I tak już postanowione, Renji się nim zajmie.

-W takim razie Allen. On i Leenalee dobrze współpracują.

-Nich będzie.

Z tym, że Allen był już w terenie i nawet nie miał zielonego pojęcia o rewolucjach, które się działy. Toteż tym razem szłam sama z Leenalee. I nawet pociągiem jechałyśmy, wyjątkowo, legalnie. W zarezerwowanym dla Zakonu przedziale, w towarzystwie bardzo sympatycznego poszukiwacza – Gozu.

-To, co dokładnie wiemy o tamtym miejscu?

-Ah. Tak... Już mówię – stropił się. – Miejsce dość przeciętne. Ale jestem niemal pewien, że innocence tam jest. Na górze w za miastem, gdzie jedziemy, znajdował się kurort.

-Znajdował? To znaczy, że już go nie ma?

-Został zamknięty ze względu na straszliwą suszę, która zapanowała w tamtym miejscu. Z dnia na dzień uschła cała roślinność, a ziemia stała się jałowa. Nikt nie chciał odwiedzać takiego  miejsca, więc kurort zamknięto. Teraz wygląda tam, jak na pustyni.

-Pustynia na górze... Brzmi podejrzanie. Jak nie błoto to piach...

-A gdzie dokładnie znajduje się innocence? Jakieś podejrzenia? Od jak dawna trwał fenomen?

-To już 2 miesiące, jak przestało tam padać, na początku wszyscy myśleli, że tak ma być, ale z czasem mieszkańcy pobliskiego miasta zaczęli się obawiać, iż pustynia strawi też miasto. A wszystko podobno zapoczątkował pomysł rozbudowy. Mieli tam gorące źródła, które były bardzo popularne. Chcieli je rozbudować i zaczęli kopać. Wtedy  natknęli się na coś świecącego, co nie pozwalało się im zbliżyć do miejsca.

-Natknęli się na coś dziwnego i nikt tego nie zgłosił?

-Może myśleli, że to jakiś skarb i chcieli zachować dla siebie - stwierdziła Leenalee.

-Możesz mieć rację. No nic. Musimy zdobyć innocence i wrócić.

-Gozu, możesz nam powiedzieć ile zajmie dotarcie na miejsce?

-Za 3 godziny musimy się przesiąść w ekspres jadący na północ. Tam wsiąść w prom, a potem w autobus, który zabierze nas na miejsce.

-Cholera... Daleko – jęknęłam z niezadowoleniem. – Poprzednie moje cele nie były bliżej.

-Możemy porozmawiać i czas szybko minie.

-Bardziej martwi mnie ten prom... Ogień w deszczu lub na morzu nie ma zbyt wielkiego pola do popisu. Miejmy tylko nadzieję, że nie natkniemy się na nikogo dopóki nie dotrzemy na miejsce.

-No właśnie, pani egzorcystko, jesteś shinigami, nie?

-Po prostu Setsuko. I tak. Jestem shinigami.

-Jakiś czas temu otrzymaliśmy sporo informacji do nauczenia, więc wiemy również o pustych i arrancarach. To przerażające. Mam ciarki na samą myśl.

-O pustych, czy o shinigami.

-Oczywiście, że o pustych. Dlatego miałbym się bać shinigami, pomagacie nam.

-Cóż... Niby tak. Shinigami wam pomagają, ale też właśnie shinigami stanowią zagrożenie.

-Nie rozumiem?

-Musieliście dostać informacje o Aizenie Souske i trójce pozostałych.

-Tak oczywiście.

-Właśnie o tym mówię. Czworo shinigami, espada i Noah. To największe zagrożenie. Pal licho akumy, hollowy, czy menosy.

-Haha. Setsuko, straszysz Gozu mówiąc tak.

-Mówię tylko prawdę.

Wzruszyłam ramionami, jakby nigdy nic. To prawda, tak właściwie nic się jeszcze nie zaczęło. Wszystko to gra. Pomiędzy shinigami, a Aizenem. Nawet nie do końca, bo na razie wciąż reprezentuje go Hotarubi, więc Aizen nie czuje się na tyle zagrożony, by zacząć działać osobiście. Zabawa. To zwykła zabawa, przerzucanie sił z jednego miejsca na drugie, stwarzanie pozorów. Będą bitwy, pojedynki, ale nic więcej. Nie dojdzie jeszcze do otwartej wojny, bo strona, która przepuści atak na siedzibę wroga jako pierwsza, przegra. I oczywiście Aizen będzie czekał na dogodny moment. Nie miałam wątpliwości. On się nami bawił.

Siedziałam wpatrując się w widoki za oknem. Zmieniały się powoli, jak jechaliśmy. Najpierw widziałam kolorowe łąki z pojedynczo rosnącymi wierzbami, później w oddali było widać miasto, a z dużych kominów wylatywał dym. Potem pojawiło się więcej drzew, aż w końcu wjechaliśmy do lasu pełnego sosen i świerków. Tam zrobiło się nieco chłodniej z powodu cienia, lecz gdy wyjechaliśmy z lasu, niedługo później pociąg mknął już przez długi wiadukt, pod którym daleko w dole płynęła rzeka. Wstałam i otworzywszy okno, krzyknęłam:

-Yahooo!

-Lubisz pociągi, co?

-Są fajne, ale i tak jeżdżenie na dachu jest o niebo lepsze.

-Allen opowiadał mi o tym jak poprzednio jechaliście.

-Cóż... To była akcja ekspresowa.

-Wszystko przez mojego brata.

-Przesadzasz. Wszyscy się o ciebie martwili. Nie tylko on. Z resztą, czy to ważne? Było minęło. Najważniejsze, że jesteś cała.

-Tak, ale spotkaliśmy wtedy tamtego Noah.

-Cóż... Mam wrażenie, że i tak prędzej, czy później przyszedłby się przywitać, więc...

-Mówiliście wtedy coś o Aizawie Hotarubi. Słyszałam też, że spotkałaś ją podczas misji z Kandą...

-Haha. Jesteś ciekawa?

-Trochę.

-Była poprzednim porucznikiem 3 oddziału przyjaciółką moją i Kazumy. Lub cokolwiek ich wtedy łączyło... Zdradziła, okazało się, że pracowała dla Aizena. To nie jest historia warta wspominania. Przeszłam już nad tym do porządku dziennego.

-Przepraszam, chyba nie powinnam pytać.

-Nie przepraszaj. Nie mam problemu, rozmawiając o tym. Mogę opowiedzieć ci, jak to się zaczęło, co zrobiła oraz jak się dowiedziałam. Mogę dokładnie zrelacjonować ci tamtą noc w Karakurze. Tylko, po co? To nie jest warte... Chociaż prawdopodobnie nigdy nie zapomnę tej nocy. Teraz oni są po prostu wrogami, których musimy pokonać.

-Tak mówisz, ale...

-Hm?

-Przez chwilę twoje oczy były przerażająco puste. Tak jakby...

-A kto nie ma wspomnień, na myśl o których wygląda jak ja – zaśmiałam się. – Ty miałaś podobne spojrzenie, gdy Allen pytał cię o twój początek w zakonie.

-Możliwe, że masz rację Setsuko...

-Ale to nie tak, że się myliłaś. Z każdą zdradą i każdym cierpieniem umiera cząstka nas  - dodałam rozbawiona. – Najważniejsze to nauczyć się żyć na nowo.

-Dokładnie.

-Yey... Jakie to było mądre, co powiedziałam, nie? Nie?

-Hehe. Bardzo mądre.

Stałam, uwieszając się na barierce promu. Było mi niedobrze, a świat bujał się na boki z każdą falą. Leenalee w towarzystwie Gozu poszła zwiedzać pokład, a ja umierałam z każdą minutą coraz bardziej. Nie miałam problemu z lądowymi środkami transportu, ale droga morska natomiast nie służyła mi zbytnio.

-Może papierosa? Mi pomagają.

Spojrzałam na rozmówcę. Byłby nawet przystojny, gdyby zrobił coś ze sobą. Sweter był po przecierany, gdzie nie gdzie nawet dziurawy. Spodnie nieco przykrótkie. No i garbił się straszliwie. Czarne loki były w nieładzie i pewnie dawno nie widziały grzebienia. Szkoda, taki fajny facet się marnował.

-Naprawdę pomagają?

-Nie. Ale zawsze jest nadzieja.

-Wolałabym wino, ale chyba skorzystam z propozycji – stwierdziłam, siląc się na uśmiech.

Już po chwili siedziałam rozkoszując się smakiem dymu w ustach. Próbowałam się zrelaksować, tworząc z dymu kółeczka, ale papierosy to niestety nie to samo, co cygara w kasynach.

-Właściwie mają tu chyba jakiś sklepik. Marynarze uwielbiają pić.

-Oh. Gdzie dokładnie? – Wzruszył ramionami.

-Rejs nie potrwa długo. Może z 20 minut jeszcze. Lada moment powinno być widać ląd.

-Często tak podróżujesz?

-Tak. Jeżdżę po świecie w poszukiwaniu pracy razem z przyjaciółmi.

-Rozumiem.

-Czym dokładnie się zajmujecie?

-Wszystkim, co wpadnie w ręce. Od pracy w kopani po pielenie ogrodów.

-Dość ciekawy biznes. Może powinniście założyć jakąś firmę.

-Na to trzeba mieć kapitał. My żyjemy z dnia na dzień.

-Fakt... Kapitał – przyznałam – Nie wyglądasz, ale jesteś chyba dość wykształcony.

-Po prosu lubię czytać w wolnym czasie.

-Oh. Takie buty.

-A ty czym się zajmujesz?

-Ja pracuję w... firmie. Jestem... inspektorem do spraw budowy.

Westchnęłam cicho. No, to teraz dowaliłam, ale nie chciałam mówić, że jestem z zakonu, zwłaszcza, że płaszcz schowałam do torby. No i ta rozbudowa gorących źródeł jakoś tak mi się skojarzyła.

-Ciekawa praca?

-Ciekawa.

-Dobrze płatna?

-Da się przeżyć.

-Ciężka?

-Szalona. Nie ciężka.

Wreszcie dotarliśmy na miejsce. Po morderczej wędrówce pod górę, gdzie autobus już nie chciał nas zabrać, dotarliśmy do opuszczonego kurortu. Faktycznie cała góra wyglądała jak pustynia. Przerażająca sceneria.

-Dziwne. Nie ma żadnych akum – zauważyła Leenale.

-Może to jednak nie innocence. Pomyłka?

-Gorzej jeśli Noah dotarli tu przed nami.

-Nie wydaje mi się. Może jeszcze nic nie wiedzą.

-Wiedzą, wiedzą – rozległ się nad nami męski głos. – Cieszysz się?

Przed oczami mignęła mi błękitna czupryna.