73 ~ The truth about innocence.

          Kręciłam się nieopodal siedziby Czarnego Zakonu. Bez większego celu. Miałam trochę czasu wolnego, rozkoszowałam się piękną pogodą. Wygrałam swoją wewnętrzną walkę, dogadałam się z Kazumą, wszystko szło w dobrą stronę. No prawie… Brakowało tylko czegoś... Jakiś informacji, nowych odkryć, które ruszyłyby też naszą misję.

          Moje modły zostały wysłuchane, chociaż nie byłam do końca pewna, czy o to mi chodziło, gdy w oddali mignęła mi postać byłego przełożonego. Chcąc, nie chcąc pobiegłam w tamtą stronę, czując, że tak właśnie powinnam postąpić. Zabijcie mnie, bo nie wiem, jakie przeczucie wiodło mnie tam. A jednak udało mi się go dogonić. Nie wydawało mi się. Maskował reiatsu, lecz bez wątpienia to był on, kapitan Ichimaru we własnej osobie.

  – Kapitanie! – krzyknęłam za nim. – Kapitanie Ichimaru!

          Lecz on się nie zatrzymał. Obejrzał się tylko za siebie, jakby się upewniał, że wciąż za nim podążam. Wiedziałam, że warto było to rozważyć, jako pułapkę, ale nie rozumiałam, czemu akurat on miałby robić za przynętę. Podejrzewałam, że przyszedł sam, tak samo jak podczas mojego ataku na siedzibę Aogiri. I nigdy do końca nie byłam pewna jego intencji, bo przecież puścił mnie wtedy wolno. Chociaż bez problemu mógł mnie zatrzymać. Był moim kapitanem, znał moją siłę i moje słabości. A jednak ich nie wykorzystał.

        Zatrzymał się dopiero po drugiej stronie miasta, w jakimś zacisznym miejscu i rozejrzał się, sprawdzając, czy nie ma tam nikogo poza nami. Podchodząc bliżej, na wszelki wypadek chwyciłam rękojeść Moeru Yony, a on uśmiechnął się jeszcze szerzej, niż zwykle.

  – Oi, dawno się nie widzieliśmy, Setsuko – powiedział radosnym głosem. – Co u ciebie, moja droga?

  – Kapitanie... Co tu robisz? – spytałam z powagą.

  – To nie można już pospacerować? – padło w odpowiedzi i mój ex–kapitan uśmiechnął się szeroko.

  – Mam uwierzyć, że przechadzasz się bez celu w pobliżu siedziby wroga? – mruknęłam i wywróciłam oczami. – Nie ubliżaj mi, proszę.

  – Gdzież bym śmiał, Setsuko. Denerwowanie cię mogłoby być ryzykowne. Stałaś się naprawdę silna.

  – Ale nie wystarczająco, by pokonać kogoś o randze kapitana. Zwabiłeś mnie, żeby mnie zabić? Wątpię – skwitowałam. – Żeby pogadać? Nie wydaje mi się.

  – "Pogadać" jest chyba najbliższe prawdzie – stwierdził, a uśmiech na moment zniknął z jego twarzy. – Chyba słabo wam idzie dochodzenie w sprawie Innocence i ghouli – zauważył, a ja zmarszczyłam brwi.

  – Nie uwierzę, jeśli powiesz, że przyszedłeś się podzielić ze mną wiedzą na ten temat.

  – Nic z tych rzeczy i tak już na pewno słyszałaś o pierwotnym Hogyoku – zaśmiał się. – I o tym, że Innocence i pierwotne Hogyoku to to samo.

  – Podejrzewałam to, ale nie miałam dowodów – odpowiedziałam, marszcząc brwi.

  – Więc pewnie wiesz, jak powstało Innocence. Nie chodzi mi oczywiście o legendę opowiadaną przez ludzi. To ignoranci.

  – Więc jak powstało? – spytałam.

  – Zabawmy się w zgaduj zgadula.

  – Pytam poważnie, kapitanie. Dlaczego tu przyszedłeś? – zdenerwowałam się. – Po czyjej, tak właściwie, jesteś stronie?

  – Tsk! To nie jest dobra odpowiedź. Jak powstało Innocence?

  – Proszę najpierw odpowiedzieć.

  – To ty odpowiedz – upierał się ex kapitan Trójki.

  – Nie wiem! – krzyknęłam. – Stałabym tu jak kołek, gdybym wiedziała?

  – Błędna odpowiedź. Chcesz poznać możliwe odpowiedzi?

          Wiedziałam, że z nim nie wygram.

  – Tak... – westchnęłam.

  – Innocence to gwiazdka z nieba; serce dinozaura; jądro ciemności;

  – Koniec tego – warknęłam. – Przecież żadna z tych odpowiedzi nie jest możliwa.

  – Nie ładnie, moja droga. Nie wolno przerywać starszym. Wciąż nie usłyszałaś ostatniej odpowiedzi – skarcił mnie mężczyzna, a uśmiech nie znikał z jego twarzy.

  – I tak pewnie brzmi idiotycznie – powiedziałam rozeźlona.

  – Czasami idiotyczna odpowiedź może być prawdziwa.

  – Więc? – spytałam.

  – Ostatnia odpowiedź… – I w tamtej chwili wyczułam reiatsu Hotarubi nieopodal. – Odłamki skrystalizowanej mocy Króla Dusz, w której do dziś pozostaje zapieczętowany – dokończył i upadł, poważnie zraniony przez zampaktou Aizawy.

  – Kapitanie Ichimaru! – krzyknęłam, ale było już za późno. Dość szybko stracił przytomność, zraniony przez ostrze, które przebiło go na wylot. – Hotarubi! – wrzasnęłam, wyciągając katanę i już miałam zaatakować.

  – Widzisz Uluquiora i po wszystkim. Zdrajca wyeliminowany – zaśmiała się i dopiero wtedy zauważyłam u jej boku czwartego espadę. – Idziemy zdać raport.

          Po tym oboje zniknęli. Czułam jak reiatsu byłego przełożonego słabnie, ale nie mogłam na to pozwolić. Teraz, gdy podał mi tak ważną informację, wiedziałam, że był po naszej stronie i za wszelką cenę musiałam utrzymać go przy życiu. Na szczęście zwabiony pojawieniem się Hotarubi, na miejsce zdarzenia przybył Byakuya w towarzystwie Shigeru. W dwóch zdaniach wyjaśniłam sytuację, namawiając ich, by zabrali kapitana Ichimaru do szpitala Czarnego Zakonu. By pracownicy, którzy byli ludźmi, mogli się nim zająć, zawiesiłam mu na szyi swój medalion.

          Akcja zorganizowana była szybko i sprawnie, dzięki czemu w samą porę zatrzymano krwawienie. Kapitan Ichimaru, chociaż w ciężkim stanie, wciąż żył. Istniała szansa na jego ocalanie. Zaś wszyscy, którzy go znali lub o nim słyszeli, żądali z mojej strony wyjaśnień.

  – Co to ma znaczyć? – spytał Renji. – Co tu robi ten zdrajca?

  – Dlaczego Hotarubi go zaatakowała? – odezwał się Kazuma. – Po co on w ogóle przyszedł?

  – Nic ci nie zrobili, Setsuko? – wtrącił Shigeru. – Jesteś cała?

  – Cisza! – ryknęłam. – Jak się zamkniecie, to wszystko wam wyjaśnię.

  – Mów proszę – powiedział Koumui, uciszając pozostałych. – Szkoda tylko, że teraz cię nie widzę.

  – Kapitan Ichimaru potrzebował medalionu, żeby lekarze mogli się nim zająć – odparłam spokojnie. – Wystarczy, że słyszysz mój głos.

  – To, o co chodzi w tym wszystkim? – ponaglił mnie Renji.

  – Zobaczyłam kapitana nieopodal kwatery i ruszyłam za nim. Wiedziałam, że to nie jest pułapka, w tym wypadku to nie on by się zjawił – wyjaśniłam. – A przynajmniej tak mi się wydawało... Byłam ciekawa, co tu robi. Zwłaszcza po moim ataku na Aogiri. Możliwe, że wam o tym nie wspomniałam, ale spotkałam go wtedy. Przyszedł właśnie odebrać Innocence – dodałam i zwróciłam się do Kazumy. – Ty wiesz, jak bardzo jest silny. Gdyby chciał mógłby mnie bez problemu powstrzymać. Nawet, jeśli nie zabić, to zmusić do oddania innocence, ale tego nie zrobił. Dlatego bez zawahania ruszyłam za nim, czując, że powinnam. Robił sobie żarty, jak zawsze, ale powoli wyciągał ze mnie ile wiem o Innocence. Gdy zrozumiał, że wciąż tkwimy w ślepym zaułku, zdecydował się powiedzieć, co wie. Wtedy zjawiła się Hotarubi, próbując go zabić. To tylko potwierdza, że to, co mówił to prawda. Wątpię, by wróg chciał nam z własnej woli wyjawić tą informację. Kapitan jest po naszej stronie – dodałam na koniec.

  – To brzmi jakoś tak... No nie wiem. Niezbyt wiarygodnie – mruknął Shigeru. – Nie możemy od tak zaufać wrogowi.

  – Zgadzam się z Shigeru. To może być podstęp, by zrehabilitować go w naszych oczach i wprowadzić do siedziby – przyznał Byakuya.

  – Też skłaniam się do tej wersji – przyznał Kazuma. – To dość podejrzane.

  – Ale ty Setsuko o tym wiesz – stwierdził Koumui. – Prawda? I masz jakiś powód, by mimo to, wierzyć byłemu przełożonemu.

  – To prawda – odparłam spokojnie i uśmiechnęłam się. – Nie sądzicie, że to trochę przekombinowane? Aizen ma wśród naszych ludzi wystarczająco dużo szpiegów, na wypadek, gdyby chciał wykonać ruch, nie potrzebował tworzyć tak dziwnego i niezrozumiałego planu, żeby zyskać w naszych szeregach kolejnego sprzymierzeńca. To do niego nie podobne.

  – A Hotarubi?

  – Ona też nie mogła tego wymyślić. Nawet gdyby, Aizen by się nie zgodził. Tak samo i kapitan Ichimaru, dlatego wciąż przystaję przy wersji, że to nie jest żadna pułapka.

–Nie wiem jak wy, ale ja ufam osądowi Setsuko – oznajmił Koumui. – Niech zostanie, ale powinien być pod ścisłą obserwacją.

  – Oczywiście – zaśmiałam się. – Sama się tym zajmę. Chcę, by wyjaśnił mi to, co powiedział o Innocence.

  – A co powiedział?

  – Że innocence to odłamki skrystalizowanej mocy Króla dusz, ale czy to możliwe? – zamyśliłam się. – Sama nie wiem, dlatego chcę, by to wyjaśnił.

          Ale w rzeczywistości była jedna rzecz, która mnie zastanawiała. Chociaż nawet w najmniejszym stopniu nie uważałam, że to podstęp, nie rozumiałam, postępowania Hotarubi. Nie była tak silna jak nasz były położony i na pewno o tym wiedziała. Skąd, więc przekonanie, że jest w stanie go zabić? Czy nie lepiej było zostawić to zadanie obecnemu tam czwartemu espadzie? A jednak zdawało się, że starała się go ubiec i sama zaatakowała kapitana Ichimaru. Czy to możliwe, że zrobiła to, by go ratować?

          Kilka kolejnych dni czuwałam w części szpitalnej, biorąc na siebie pilnowanie ex kapitana Trójki, a zarazem upewniając się, że to ze mną porozmawia najpierw. Chciałam jak najszybciej wyjaśnić kilka kwestii, gdy tylko będzie czuł się lepiej. Dlatego siedziałam na krześle przy jego łóżku, obserwując twarz śpiącego Ichimaru.

          Lubiłam go na swój sposób. Nie tylko, dlatego, że był niegdyś moim przełożonym. Z początku, nie ukrywajmy, nie mogłam dziada zdzierżyć, bo zawsze potrafił mnie przejrzeć. Wiedział, gdy kłamałam, gdy coś knułam, gdy pokłóciłam się z Hotarubi. O wszystkim zawsze wiedział, a nawet, gdy tylko przeczuwał, miał ten dar wyciągania informacji podstępem. Toteż na jego widok stroszyłam się, niczym kot. Dopiero z czasem, gdy zauważyłam, że nie próbuje wykorzystywać swojej wiedzy, przekonałam się do niego.

          Oczywiście karcił mnie, gdy coś odwaliłam. Rozmawiał ze mną, gdy wiedział, że coś jest nie tak, ale nie pouczał mnie specjalnie. Dawał nieme przyzwolenie na moje wygłupy. Opiekował się mną. Często pijaliśmy razem herbatę. Właściwie to dzięki niemu zaczęłam się tym interesować i z czasem rozkwitło to w swego rodzaju pasję.

          Potem odszedł wraz z Aizenem i zrobił się bajzel. Kira przeszedł do piątego oddziału, a Kazuma awansował na kapitana Trójki. Niedługo po tym Hotarubi została porucznikiem, a ja potem oficerem. Westchnęłam cicho, na wspomnienia z przeszłości.

          Otworzyłam oczy, chyba zdążyłam przysnąć… Spojrzałam na kapitana Ichimaru, a on uśmiechnął się do mnie. Wyglądało na to, że ma się dobrze. Zmarszczył brwi, jakby wiedział, że zamierzam go zaraz przesłuchać. Postanowiłam jednak trochę odczekać.

  – Jak się czujesz, kapitanie? – spytałam. – Radzę się zbyt dużo nie ruszać. Tutejsi lekarze są świetni, ale rana była paskuda.

  – Wiesz, że już dawno nie jestem twoim kapitanem? – powiedział, wpatrując się w sufit.

  – Zawsze nim pan będzie – odparłam spokojnie. – Ale nie, dlatego pana uratowaliśmy.

  – Domyślam się, że chodzi raczej o moją wiedzę.

  – Poniekąd, ale to nie jedyny powód. Owszem, zamierzam pana spytać o kilka rzeczy odnośnie Innocence i planów Aizena. To dość oczywiste – stwierdziłam. – Ale najpierw... Po czyjej jest pan stronie?

          Wzruszył ramionami.

  – I tak nikt nie uwierzy, jeśli powiem, że po waszej – stwierdził, bawiąc się rogiem kołdry.

  – A więc po stronie Aizena? Nie wygląda mi na to.

  – Powiedzmy, że po swojej własnej – skwitował z uśmiechem.

  – Haha. Tak zwana trzecia, neutralna, strona – zaśmiałam się. – To tak samo jak ja. W takim razie chyba damy radę się dogadać. A co tak naprawdę zamierza Hotarubi? Specjalnie zaatakowała pana, bo chciała, żeby pan przeżył. Tylko nie wiem dlaczego.

  – Przykro mi, Setsuko, ale ja też nie znam odpowiedzi na to pytanie.

  – Na swój sposób pana uratowała – oznajmiłam, przyglądając się badawczo dawnemu przełożonemu.

  – W takim razie jestem jej wdzięczny, ale może lepiej było pozwolić mi zginąć.

  – Kapitanie – warknęłam. – Jestem bardzo przeciwna tego typu odzywkom. Życie trzeba szanować...

  – Zabawne, że akurat ty to mówisz, moja droga, Setsuko – prychnął ex kapitan Trójki.

  – Widzi pan, kapitanie... Dużo się zmieniło.

  – Nie wątpię. Wychodzi na to, że będziemy mieli czas, żeby w spokoju porozmawiać.

  – Ale najpierw jedno najważniejsze pytanie.

  – Jakie?

  – Będzie pan współpracował? – spytałam, patrząc mu prosto w oczy. – Nie z shinigami, nie z zakonem... Ze mną.

  – Hahaha. Widzę, że dość stanowczo realizujesz swój plan – zaśmiał się, po czym skrzywił z bólu. – Co jeśli się nie zgodzę?

  – Nic. To była tylko formalność... – mruknęłam. – Powiedział pan, kapitanie, że Innocence to pierwotne Hogyoku, które powstało ze skrystalizowanej mocy Króla Dusz. Jak to rozumieć?

  – Nie mam na to żadnego dowodu, ale jedyna informacja na ten temat to coś, co jest bardziej zbliżone do legendy, niż faktycznej informacji – wyjaśnił z powagą. – Notatka ta opowiada o ataku na Soul Society sprzed około tysiąca lat. Był to podobno potężny demon, który niespodziewanie wdarł się do Seireitei, a nawet do zamku Króla Dusz, który niegdyś stał otworem dla wszystkich shinigami. Demon, który zaatakował był na tyle potężny, że poważnie zranił króla dusz. Ten pokonał bestię, lecz osłabił swoje ciało, powodując to, iż jego moc skrystalizowała się w ogromny kamień, zamykając go w środku. Wtedy nastąpił drugi atak, kamień został uszkodzony, a odłamki mogły obdarzyć każdego ogromną mocą i tym właśnie jest Innocence. Hogyoku, które znamy jest zaledwie podróbką, stworzoną na podobieństwo pierwotnej wersji. Milenijny współpracuje z Aizenem i zbiera dla niego Innocence.

  – Hm... Ale czy można wierzyć tej notatce? – spytałam z powagą.

  – Nie wiem tego, ale wiem, że Aizen wierzy w tą informację z jakiegoś powodu. Słyszałem plotki, że jego babcia była wtedy shinigami.

  – A Noah? Kim są Noah i Milenijny?

  – Tego nie wiem, to wie pewnie tylko Aizen, ale nigdy nie chciał się podzielić ze mną tą wiedzą.

  – A co planuje? – spytałam, chociaż to było oczywiste.

  – Jak to co? Zdobyć więcej pierwotnego Hogyoku, zdobyć moc króla dusz.

  – A gdzie... Jestem w tym ja?

  – Skąd to pytanie?

–Biorąc pod uwagę różne rzeczy, jest to dość realna możliwość, że jestem gdzieś w jego planach – zauważyłam, uśmiechając się gorzko.

–Nie mylisz się, to prawda, że Aizen z jakiegoś powodu uwzględnił cię w swoim planie, ale mylisz się, jeśli sądzisz, że znam odpowiedzi na wszystkie twoje pytania.

  – Nie, bez obaw. Wiedziałam, że są granice tego, czego mogę się na razie dowiedzieć – stwierdziłam i uśmiechnęłam się ciepło. – Sprawdzałam tylko, jak wiele mogę z pana wyciągnąć. W zasadzie to chwilowo wystarczy. Już pana nie męczę, proszę odpoczywać.

  – Ja też... Mam kilka pytań – powiedział, chwytając mnie za rękę, bym nie odeszła. – Jak się trzymasz?

  – Chodzi o Hotarubi? – Wzruszyłam ramionami. – Dobrze, chociaż nie przeczę, że jej widok wzbudza we mnie sporo negatywnych emocji.

  – A Kazuma?

  – Sprawy się trochę... skomplikowały – przyznałam cicho.

  – Rozumiem.

  – Ale jest dobrze – oznajmiłam, uśmiechając się ciepło. – A właśnie! Chyba mam dla pana niespodziankę, kapitanie.

  - Niespodziankę? – zaniepokoił się.

  - Zapraszam niespodzianko – powiedziałam, otwierając drzwi i do środka weszła Rangiku. – Tylko bądźcie grzeczni.