74 ~ Underground world.

          Wraz z Byakuyą, Shigeru i Kazumą miałam udać się na misję. Poszukiwacze poinformowali Czarny Zakon o znalezieniu Innocence i podali swoje współrzędne, a potem kontakt się urwał, dlatego szliśmy w tak potężnym składzie. Zresztą i tak podejrzewałam, że zwyczajnie nie chcieli puścić mnie samej, a trzymać w zakonie w nieskończoność też nie mogli. Plotki o tym, że zwariowałam wciąż się rozprzestrzeniały, ale wszędzie można znaleźć ziarnko prawdy. No nie?

            Kazuma nie odzywał się specjalnie, ale atmosfera nie była napięta, ani nieprzyjemna w żaden sposób. A to był już stanowczy postęp, bo ostatnimi czasy byłam zdolna znów patrzeć na niego jak na przyjaciela, nie przez pryzmat złości i żalu. Cieszył mnie ten fakt.

Do miasta, skąd poszukiwacze przekazali ostatnią informację, dostaliśmy się łatwo. Jak zwykle przez Soul Society. Dalej było już nieco gorzej, bo Innocence miało znajdować się w lesie. A las był naprawdę ogromny. Co jednak denerwowało nas najbardziej to fakt, że był środek zimy i grzęźliśmy w śniegu do kolan. Nawet za pomocą shunpo nie mogliśmy się przemieszczać już tak szybko, chociaż znacznie ułatwiało nam poruszanie się.

            Po drodze natknęliśmy się na kilkanaście akum, co znaczyło tyle, że Innocence wciąż gdzieś tam tkwiło. Bez trudu pozbyliśmy się sługusów Milenijnego, zagłębiając się coraz dalej w las. Nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że zdarzy się coś złego. Kazuma najwyraźniej wyczuł mój niepokój, bo cały czas trzymał się blisko. A może jego motywy wcale nie były  tak dobre, jakbym tego chciała?

           Nagle straciliśmy grunt pod nogami. Zaskoczona pisnęłam, chwytając się Kazumy, który był najbliżej. Zaczęliśmy spadać, choć jeszcze chwilę temu staliśmy gdzieś w środku lasu. Przyznaję, że w tamtej chwili spanikowałam przez niespodziewaną utratę gruntu, który ostatnimi czasy bardzo lubiłam mieć pod stopami. Kazuma przytrzymał mnie, łapiąc równowagę i dzięki niemu udało nam się bezpiecznie wylądować.

  – Co to było? – jeknęłam.

  – Chyba znaleźliśmy podziemny świat...

  – Ale jak to podziemny? Przecież tu jest niebo – zaprotestowałam, rozglądając się dokoła.

  – Spójrz – odparł Kazuma, wskazując palcem w górę. – Ono się w ogóle nie rusza, chmury stoją nieruchome, to niebo jest sztuczne.

  – Sprawka Innocence?

  – Prawdopodobnie – mruknął, uparcie stukając w telefon. – Szlag, nie ma zasięgu. Nic dziwnego, że nie było kontaktu z poszukiwaczami.

  – Co z Byakuyą i Shigeru? – spytałam zaniepokojona.

  – Nie spadli z nami, więc pewnie udało im się uciec przed zapadającym się gruntem. Prędzej czy później do nas dołączą. Na razie powinniśmy się rozejrzeć.

           Byliśmy gdzieś w pizdu daleko, stojąc po kolana w śniegu. Dopiero w oddali dostrzegłam jakiś las iglasty, zupełnie inny od tego, w którym byliśmy wcześniej. Zadrżałam z zimna i potarłam dłonie, próbując je ogrzać. Nie zdarzało mi się zbyt często, żeby było mi zimno, więc samą mnie to zdziwiło. Jednak nie bardziej, niż to, że Kazuma ściągnął swój płaszcz i zarzucił mi go na ramiona.

  – Ej – mruknęłam. – Co ty wyprawiasz?

  – Zimno ci, nie? – zauważył, nawet na mnie nie patrząc.

  – Ale nic mi nie będzie.

  – Mi też nie, więc nie marudź – odpowiedział niewzruszony i pociągnął mnie za sobą. – Chodź. – Mimowolnie ruszyłam za nim. – Przynajmniej pozwól mi się tobą opiekować – wyszeptał. – Chociaż dla Byakuyi... – Nie odpowiedziałam, tylko spuściłam wzrok, nie mając odwagi spojrzeć mu w oczy. Czas płynął, a światło sztucznego dnia powoli ustępowało ciemności. Shigeru i Byakuyi nadal nigdzie nie było, poszukiwaczy też nie znaleźliśmy. Błądziliśmy bez celu wśród wszechogarniającego nas śniegu. – W tamtej skale jest spora wnęka, możemy się tam schronić – zaproponował Kazuma. – Nie wiemy, co nas tu spotka, więc lepiej przeczekać do rana, inaczej jesteśmy łatwym celem, a ty wyglądasz na zmęczoną. Jutro wznowimy poszukiwania.

  – Dobrze...

           Nie zamierzałam protestować. Miał rację, byłam dziwnie zmęczona, a Kazuma roztaczał wokół siebie o wiele przyjemniejszą aurę, niż wcześniej. Taką kojącą. Czułam, że się zmienił, że jest bardziej spokojny i można na nim polegać. Mi zaś brakowało siły, nie tyle, co fizycznej, co raczej psychicznej. Pragnęłam móc sobie pozwolić na ten luksus i zaufać mu raz jeszcze.

           Siedzieliśmy ramię w ramię, oparci o ścianę mini jaskini. Patrzyłam w dal, chociaż coraz mniej potrafiłam dostrzec na ciemniejącym horyzoncie. Miałam złe przeczucie odnośnie tej całej wyprawy, każdy drobny element tego miejsca mówił mi, że zdarzy się coś złego, ale było już za późno, by uciekać. Nie miałam też już siły się dłużej wzbraniać. Chłód przenikał przez ubrania wdzierając się aż do kości i mrożąc je od wewnątrz. Przymknęłam oczy i oparłam głowę na ramieniu Kazumy.

  – Setsuko, nie śpij – powiedział, potrząsając mną lekko. – Mamy tu przeczekać, nie spać. Mam wrażenie, że spanie jest złym pomysłem.

  – Wiem... Ale to silniejsze ode mnie.

  – Skup się, wiem, że jesteś zmęczona, ale nie daj się temu. Ten las nas usypia...

  – Ale ja jestem śpiąca – jęknęłam.

  – Nie pozwolę ci tu zasnąć – mruknął pod nosem. – Jeśli sie nie weźmiesz w garść, nie zostawisz mi wyboru...

  – Mam to gdzieś...

  – Setsuko, Setsuko – powiedział, ale nie miałam siły otworzyć oczu. Czułam jak kładzie dłoń na moim policzku i całuje mnie. Długi, słodki pocałunek nieco mnie ożywił. I chociaż wiedziałam, że w obecnej sytuacji, w tamtej chwili i ogólnie, nie powinnam była poddawać się temu. A jednak to było silniejsze ode mnie. Nigdy przecież nie przestałam go kochać. Rozpływałam się w jego objęciach, więc chwyciłam się mocno jego ubrań. Westchnęłam, gdy nasze usta się rozdzieliły, a Kazuma zaśmiał się pod nosem.

  – Widzę, że się obudziłaś – zauważył i już chciał się odsunąć, ale nie pozwoliłam mu. – Setsuko? – zdziwił się. – Setsuko?

  – Już zapomniałeś? – spytałam, patrząc mu prosto w oczy. Ten jeden pocałunek przypomniał mi, jak bardzo za nim tęskniłam. Z Byakuyą było mi dobrze. Świetnie się dogadywaliśmy, uzupełnialiśmy się i może nawet coś do niego czułam, ale wciąż było zbyt wcześnie. Gdyby Kazuma pocałował mnie pół roku później, może bym nie uległa, ale wszystko, co do niego czułam, teraz odżyło. Minęło tak mało czasu. Zbyt mało. Zaledwie trzy miesiące, odkąd zerwaliśmy i chociaż dużo się w tym czasie wydarzyło, nie potrafiłam o nim zapomnieć.

  – Jesteś pewna? – spytał Kazuma, wyraźnie się powstrzymując.

  – Niczego, do cholery, nie jestem już pewna – powiedziałam, przyciągając go do siebie.

  – Jesteś niemożliwa...

          Powoli wsunął ręce pod moje ubrania i zaczął całować mnie po szyi…

          Następnego dnia wznowiliśmy poszukiwania, ale zamiast Shigeru i Byakuyi spotkaliśmy Hotarubi wraz z Road. Zmarszczyłam brwi, chwytając rękojeść Yony. Kazuma położył mi dłoń na ramieniu, żeby mnie uspokoić, ale ją strzepnęłam.

  – Poprzednio mi zwiałaś – syknęłam. – Ale tym razem cię dorwę.

  – Nie sądzę – odparła Hotarubi. W mgnieniu oka zaatakowałam, uwalniając bankai. W oddali słyszałam tylko krzyk Kazumy, który łudził się, że mnie powstrzyma. Na darmo, bo nie zamierzałam odpuścić. Wybuch moich płomieni spowodował, że ogromna chmura gorącej pary wodnej buchnęła prosto w Hotarubi, lecz zdołała się jakoś wymknąć. Do tego jednak czasu, przedostałam się za nią i uderzyłam z całej siły z łokcia, powalając ją na ziemię, ale rozpłynęła się we mgle.

  – Cholera, znowu to durne bankai? – mruknęłam. Nie zamierzałam zostać w tyle. Rozcięłam palec o ostrze Moeru i zakreśliłam na niej krwawą linię. – Piekielny ogień – powiedziałam, a płomienie zmieniły kolor na czarny. Ale tym razem mogłam nad nimi zapanować. Wiedziałam już, że wcześniej zużywały całą moją energię, więc mogłam używać ich krótko, a potem nie byłam w stanie się ruszać, ale teraz miałam władzę nad energią, którą znalazłyśmy z Moeru. Hotarubi nie miała szans.

           Ogromne, ogniste tornado pochłaniało białe połacie śniegu, niszcząc je do cna i połykając mgłę Hotarubi. W oddali słyszałam, że klnie i zobaczyłam jak opuszcza swój mglisty azyl. Spróbowała zajść mnie od tyłu, ale sparowałam atak i znów buchnęły płomienie.

  – Setsuko! – W oddali usłyszałam głos Shigeru. – Wreszcie was znaleźliśmy.

          Zignorowałam jednak wszystko, skupiając się na walce. Udało mi się zablokować kolejny atak Hotarubi i już miałam wyprowadzić swój, kiedy wszystko zniknęło i odezwała się Road:

  – No, Setsuko, koniec zabawy – zaśmiała się. – Teraz jesteś w moim świecie. Dawno nie miałyśmy okazji się pobawić. Nudziło mi się, odkąd odeszłaś, wiesz?

  – Co jej zrobiłaś? – spytał Shigeru, lecz jego głos słyszałam jak przez grube szkło.

  – Setsuko!

  – Teraz to ze mną się bawi – zachichotała Kamelot i wszystkie głosy z zewnątrz ucichły. Z ciemności powoli zaczęły wyłaniać się kształty. Nie byłam już w śnieżnej, podziemnej krainie, a w zupełnie innym miejscu. Chociaż podejrzewałam, że to zaledwie iluzja Road. Słyszałam wieści, co zrobiła z generałem – mentorem Leenalee. Czy czekał mnie ten sam los? Uśmiechnęłam się pod nosem, aż parsknęłam śmiechem. Nie mogłam tu umrzeć, niezależnie od tego, co pokaże mi ta dziewczyna. Przynajmniej jeszcze przez jakiś czas, musiałam żyć.

  – Poznajesz to miejsce? – spytała Road, pojawiając się przede mną. – To jedno z twoich wspomnień. Twoje ukochane Soul Society.

  – Jakoś nie kojarzę – mruknęłam, marszcząc brwi. – Pewnie Rukongai.

  – W takim razie może odświeżę ci pamięć? – zaproponowała Road i zniknęła, a ja znów zostałam sama na środku polany, gdzieś w lesie. Zobaczyłam młodego mężczyznę o długich, blond włosach i niebieskich oczach. Był bardzo podobny do Miyagi Ruichiro, ale to z pewnością nie był on. Na jego widok poczułam ukłucie w sercu. Odwrócił się i spojrzał na mnie, a na jego twarzy malowały się troska i miłość.

  – No chodź – powiedział. – Szybko.

  – Ja? – zdziwiłam się, ale nie dostałam odpowiedzi. Obok mnie przebiegła mała dziewczynka, łudząco podobna do mężczyzny. Z tym, że jej oczy były czerwone. Wtedy zrozumiałam, o co chodzi. To byłam ja. Mała, kilkunastoletnia ja. Wraz... Z moim ojcem.

  – Setsuko, pospiesz się, zanim nas dogonią.

  – Kto? – spytałam, ale dotarło do mnie, że oni mnie nie słyszą. Byli tylko częścią wspomnień, które w dodatku obserwowałam z perspektywy osoby trzeciej. Niczym duch.

  – Tato! – pisnęła miniaturowa ja. – Nasz dom płonie, musimy ugasić pożar!

  – Nie teraz, słońce, już za późno. Teraz musimy uciekać. Nie martw się, twoja mama wszystko przewidziała, pamiętasz? Mamy coś ważnego do zrobienia. Obiecaliśmy to mamie.

  – Mama... – wyszeptałam. Patrzyłam jak postacie biegną dalej, lecz ktoś wyłonił się z mroku. To był Aizen w towarzystwie Tousena. Dopiero po chwili dostrzegłam, że był tam ktoś jeszcze. – Hotarubi – jęknęłam.

          Młoda Hotarubi, bez wątpienia, stała tam, przyglądając się całemu zajściu. A więc naprawdę, od samego początku była po jego stronie. Powoli traciłam poczucie czasu i przestrzeni. To, co widziałam nakładało się na to, co widziała młoda ja. Aż w końcu stałyśmy się jednym. Widziałam wszystko jej oczami, widziałam wszystko takim, jakie było dziesięć lat temu. Byłam w pełni świadoma, lecz nie mogłam już mówić, wszystko działo się poza moją kontrolą. Ponieważ były to tylko wspomnienia.

  – Soichiro... Oddaj dziecko Teorii – powiedział Aizen.

  – To nie jest dziecko Teorii, to córka moja i Reiko – protestował ojciec.

  – Jeśli się do mnie przyłączysz, nie zabiję cię.

  – Jakiś ty się stał miłosierny... – skwitował Soichiro.

  – To jedyna taka szansa – zaśmiał się Aizen. – Przecież wiesz, że i tak ją zabiorę.

  – Jedyna taka szansa? – zakpił ojciec. – Jakaś promocja? – dodał rozbawiony. - Ale córki nie oddam. Po moim trupie.

  – Tato, nie walcz z nim – prosiłam. – Jest ich za dużo, są silni.

  – Wiem skarbie... Ale tatuś też jest silny.

          Wszystko działo się tak szybko. Zanim zdążyłam się obejrzeć, Tousen zaatakował mojego ojca, raniąc go głęboko. Jednym cięciem... Widziałam jak upada, a wokół niego tworzy się kałuża krwi. Krzyczałam, głośno krzyczałam. Aizen zaśmiał się tylko. Hotarubi też się uśmiechała. Patrzyła na całe zajście. Wszystko widziała.

          Przez te wszystkie lata patrzyła na mnie, rozmawiała ze mną, śmiała się ze mną, wiedząc o tym wszystkim. Czułam jak coś we mnie pęka. Mogłabym przysiąc, że słyszę dźwięk tłuczonego szkła. I znów byłam sobą, dwudziestodwuletnią shinigami. A cała ta scena odtwarzała się od nowa i od nowa. Gdzie nie spojrzałam, widziałam śmierć swojego ojca i to jak Tousen zabiera mnie gdzieś ze sobą, mimo, że ja szarpię się jak tylko mogę. I znów widzę śmierć ojca i jeszcze raz.

          Wspomnienia odżywają, są realne i żywe. Pamiętam, ten dzień. Po moich policzkach płyną łzy, serce bije szybko. Boli, jakby rozdzierane było na miliony drobnych kawałeczków. Straciłam wszystko.

          Upadłam na kolana, dłonie zaciskając na ramionach. Wbijałam paznokcie w skórę, nie mogąc opanować łez. Krzyczałam. Bo nawet, gdy zamknęłam oczy i tak widziałam te obrazy. Śmierć mojego ojca. I słyszałam śmiech. Tryumfalny śmiech Aizena. I widziałam twarz Hotarubi, pełną zadowolenia i pogardy dla nas.

***

          Trzech shinigami obserwowało miotającą się Setsuko. Widziała coś, czego im nie było dane dostrzec. Znali jednak możliwości Road i żaden z nich nie wątpił, że obrazy przez nią pokazywane musiały być straszne. Wyglądało na to, że wyświetlała Setsuko jakąś paskudną przeszłość, lecz nie mogli zrozumieć jaką.

  – Tato! – krzyknęła Setsuko. Shigeru poderwał się, słysząc to. Chciał jakoś pomóc siostrze, ale nie wiedział jak. Znowu nie był w stanie nic zrobić. Zdawał sobie sprawę z tego, że jedynym wyjściem jest pokonanie Road, ale wątpił, czy tego małego potwora cokolwiek może zabić. Walczył z nią już przecież kilka razy.

  – Setsuko! – krzyknął. – Słyszysz mnie siostra? Nie daj się! – Tylko tyle przyszło mu do głowy, zdzierać sobie gardło z nadzieją, że Setsuko go usłyszy. – Możesz z nią wygrać! Nieważne, co ci pokazała! Przypomnij sobie dobre chwile! Nie możesz przegrać!

          Kazuma natomiast gotowy był już aktywować bankai. Wciąż obwiniał się o odejście Hotarubi, o to, że nie mógł jej upilnować. Oraz o to, że źle wybrał. To Setsuko powinna była zostać porucznikiem, nie Hotarubi. Może dzięki temu nie byłaby teraz z Byakuyą. Kazuma wiedział, że już dawno popełnił błąd i za każdym razem tylko pogarszał sprawę.

            Byakuya powstrzymał swojego kuzyna, kładąc mu dłoń na ramieniu. Również miał ochotę ruszyć do walki, co rzadko mu się zdarzało. Tym razem jednak chętnie rozszarpałby Road razem z Hotarubi, lecz obawiał się, że jeśli nie będą uważali, mogą zrobić krzywdę także Setsuko,.

  – Przestań, Kazuma. Ona też będzie wtedy w niebezpieczeństwie, twoje bankai jest zbyt... – Kuchiki urwał, szukając odpowiednich słów.

  – A co z tobą? – warknął Kazuma. – Nie martwisz się o nią?

  – Ja wiem, że sobie poradzi – odparł Kuchiki, po czym zacisnął usta w wąską linię.

  – Nie o to pytam.

  – Jest szansa, że przypomni sobie coś z przeszłości. Ty... Bardziej niż ktokolwiek inny, powinieneś wiedzieć, jak bardzo tego pragnie. Poradzi sobie.

***

           Matka nie żyła, ojciec też zginął. Dom spłonął. Nie miałam już nic, nie miałam, dokąd wracać. Zawsze to wiedziałam, a jednak uświadomienie sobie tego nagle i w tak bolesny sposób, było trudne do zniesienia. Wszystko przepadło. Nie miałam już nic… Nie. Nie wszystko. Wciąż miałam jeszcze Shigeru. Miałam przyjaciół.

           Przygryzłam wargę, skupiając się na tym, że nie jestem sama. Myślałam cały czas o swoim braciszku. Przypominałam sobie po kolei imiona wszystkich osób, tak bardzo mi bliskich. Wszystkich moich przybranych ojców między innymi. Oraz...

           Rozległ się wściekły wrzask Road i wszystko zniknęło. Byłam w centrum uwagi. Nikt nie walczył. Moi towarzysze, w tym Shigeru, patrzyli na mnie z przerażeniem, bo wiedzieli, że nie mogą nic zrobić. Road krzyczała wściekle. Udało mi się? Udało. Wyłamałam się z jej snu. A mimo to Hotarubi uśmiechała się z satysfakcją.

  – Nie złamiesz mnie tak łatwo – wyszeptałam, wstając powoli.

  – To się dopiero okaże – zaśmiała się, a ja straciłam przytomność, upadając w chłodny śnieg. Był miłą odmianą przy ogniu, który rozsadzał mnie od środka.

          Wiedziałam, że płaczę przez sen, bo nawet w nim nie czułam się bezpieczna. Nigdzie nie mogłam odpocząć, znaleźć schronienia od tego bólu, który rozrywał moją klatkę piersiową. Wciąż patrzyłam jak nasz ojciec umiera. Ale nie złamało mnie to. Zwyczajnie wiedziałam. Nie musiałam tego pamiętać. W głębi duszy zawsze wiedziałam, że moi rodzice już dawno nie żyją. Właśnie, dlatego nawet przebudzenie tych bolesnych wspomnień nie mogło mnie złamać. Nie mogło. Zbyt wiele miałam do stracenia.

           Otworzyłam oczy. Leżałam w objęciach Byakuyi, który gładził mnie po włosach, jakby chcąc uspokoić. Wtuliłam twarz w jego tors.

  – Jak się czujesz? – spytał, widząc, że nie śpię.

  – Dobrze... Gdzie Shigeru?

  – Na misji z Bris.

  – Długo spałam?

  – Cztery dni.

  – Rozumiem. To dobrze. To dobrze, że go nie ma – stwierdziłam po chwili namysłu. – Bo nie wiem, jak mam mu powiedzieć, że nasz ojciec nie żyje, że zabił go Aizen...

  – Spokojnie, nie myśl o tym – mruknął Byakuya i pocałował mnie w czoło. – Nie myśl o tym. To teraz bez znaczenia.