78 ~ Our house in the woods.

              Tej nocy nie mogłam spać. Męczyłam się przez wiele godzin, czekając na wschód słońca. Do tego czasu wędrowałam myślami po odległych krainach. Zastanawiałam się, co słychać w Soul Society, jak oddział działa beze mnie. Jak Kazuma sobie radzi. Czy w oddziale szóstym jak zawsze panuje nieskazitelny porządek. Czy Czarny Zakon zdążył naprawić zniszczenia, które spowodowałam i czy moim dawnym przyjaciołom udało się dźwignąć po moim odejściu. Wiedziałam przecież, że ich morale ucierpią, ale nie widziałam innego wyjścia.

              Zastanawiałam się także, co robi Aizen ze swoim orszakiem zbawienia oraz Hotarubi. Pewnie znowu zachodziła w głowę, gdzie się podziewam. Od odejścia z Czarnego Zakonu znowu maskowałam reiatsu. Tak samo zresztą Shigeru.

              Westchnęłam cicho i rozejrzałam się po pokoju, który mieścił się w naszym domu w środku lasu. Porządna drewniana konstrukcja, wbrew pozorom trzymała sporo ciepła, a i tak wciąż paliliśmy w piecu i w kominku. Drewna było pod dostatkiem. Bliskość natury pozwalała mi się odprężyć przez ostatnie miesiące.

              Westchnęłam jeszcze raz. Shigeru smacznie spał na sąsiednim łóżku. Chciałam spać w osobnym, ale on uparł się, że będzie się mną opiekował. Tak, jakbym potrzebowała opieki... To prawda, że byłam czasem nieco nieporadna, ale bez przesady. Dlatego skorzystałam z okazji, żeby wymknąć się na samotny spacer.

              Uśmiechnęłam się pod nosem, zarzuciłam na ramiona porannik i ubrałam puchate kapcie, ale zanim się wymknęłam, podeszłam do łóżka Shigeru. Nachyliłam się nad śpiącym braciszkiem i ucałowałam w czoło, odgarnąwszy niesforne kosmyki włosów. Poprawiłam zsuwającą się z niego kołdrę i po cichu wyszłam na korytarz.

              Powoli minęłam pokój, w którym mieszkała Ivrel wraz z Bris, a następnie sypialnie Sternausa, który przyjął nas do siebie. Nie było już Secret Service. Sternaus zapewnił chłopakom nowe miejsce pracy, a Jakowi przepisał posiadłość i oddał pod nadzór ostatnie projekty i inwestycje, nad którymi pracował. Zamieszkał tutaj, w tym domu, pragnąc spokojnie dożyć starości w leśnej chacie nieopodal małej wioski. Bardzo się jednak ucieszył, gdy się z nim skontaktowałam, prosząc o pomoc i od razu zaproponował, żebyśmy schronili się u niego. Tylko Jake i Matt oraz kilku miejscowych wpadało tutaj od czasu do czasu.

               Zeszłam po schodach do salonu i minęłam kuchnię. Gdy wyszłam na ganek, przeciągnęłam się leniwie, ziewając. Wiosna wreszcie przyszła. Chociaż nie było jeszcze upałów, słońce grzało przyjemnie. Powietrze było rześkie i łaskotało w płucach. Rozkoszowałam się zapachem lasu i igliwia.

               Ruszyłam z wolna przed siebie, dotykając dłonią każdego mijanego drzewa. Ich kora była szorstka i szeleściła pod moimi palcami. Ptaki śpiewały radośnie gdzieś w koronach. A ja... Ja czułam się dziwnie spokojna. Czułam się... Wolna.

               Chociaż straciłam Byakuyę, być może bezpowrotnie. Chociaż straciłam przyjaciół. Chociaż objawiłam się, jako zdrajca, wyrzekając się wszystkiego, nie czułam pustki. Nie żałowałam. Stałam się jakoś wolna, jak nigdy. Wciąż nie byłam przecież sama. Właściwie miałam wrażenie, że zyskałam więcej, niż kiedykolwiek mogłam mieć.

               Usiadłam  na pniu obalonego drzewa. Usłyszałam szelest i zobaczyłam wilka. Nie miałam z nimi styczności, ale pewnej nocy widziałam, jak Ivrel bawi się z nimi. Zachowywały się wtedy jak domowe pupilki. Dlatego nie ruszyłam się, czekając, co zrobi zwierz. Gdyby zaatakował, mogłam się obronić za pomocą demonicznej magii. Wyszczerzyłam radośnie zęby i wyciągnęłam przed siebie rękę, zachęcając zwierze, by podeszło bliżej.

              Wilk z początku obserwował mnie uważnie. Był nieufny. Patrzyliśmy sobie głęboko w oczy już dłuższą chwilę i dopiero wtedy podszedł, po czym polizał mnie po ręce. W odpowiedzi pogłaskałam go po łbie. Widać, Iv, zdążyła je już oswoić... Wtopiłam palce w miękkie futro i zaśmiałam się cicho.

               Usłyszałam kroki i trzask łamanej gałązki, a wilk uciekł w popłochu. Spojrzałam w stronę domu, z której ktoś nadchodził i zobaczyłam Shigeru. Zmarszczył brwi, ale nic nie powiedział. Usiadł obok mnie i milczał.

  – No co? – spytałam. – Znowu się dąsasz?

  – Nie dąsam się.

  – Jaaasne – mruknęłam i sprzedałam mu kuksańca w bok.

  – Miałaś nie wychodzić sama – powiedział wreszcie.

  – Potrzebowałam odrobiny samotności.

  – Żałujesz? – zapytał nagle, bawiąc się źdźbłem trawy.

  – Czego? – zdziwiłam się. – Czego mam żałować?

  – Nie wiem...

  – Dotychczasowego życia? Przyjaciół? Zdrady? Zostawienia Byakuyi?

  – Czegokolwiek... Czy czegokolwiek z tego żałujesz?

  – Nie. Niczego nie żałuję – stwierdziłam bez chwili wahania. – Tylko odrobinę tęsknię.

  – Naprawdę?

  – A ty Shigeru? – spytałam, spoglądając na brata. – Żałujesz, że przyszedłeś tu ze mną, że zostawiłeś ojca, przyjaciół, wszystko?

  – Nie. Od początku mówiłem, że jestem po twojej stronie, choćby nie wiem co. Że chcę być częścią twoich planów i ci pomagać.

  – Więc sam widzisz – powiedziałam i uśmiechnęłam się ciepło. – Wiem, że wiele teraz straciłam, ale z drugiej strony zyskałam więcej, niż kiedykolwiek mogłam lub powinnam mieć. Ta decyzja była nagła, ale uważam, że słuszna. Przyznaję, że przeżyłam z początku szok, ale szybko zrozumiałam, że to była dobra decyzja. Czuję spokój, jedność ze światem. Jestem wolna i szczęśliwa – wyjaśniłam. – Nie zostałam sama. To nie do opisania, ale moje serce skacze z radości. Odcięłam się od wszystkiego, co było w moim życiu złe. Oczywiście nie mam na myśli naszych przyjaciół. Wierzę, że choć daleko od siebie, wciąż jesteśmy jakoś połączeni oraz, że przyjęliby mnie z powrotem, gdybym tego potrzebowała. Ale Soul Society i Czarny Zakon zawsze będą mi się kojarzyć z zagrożeniem, które stanowi Aizen i wieloma przykrymi wspomnieniami, chociaż również z wieloma dobrymi chwilami.

  – Zmieniłaś się... Nauczyłaś się ufać innym, a twoja wola jest silniejsza, niż kiedykolwiek. Widzę to w twoich oczach.

  – Tak, masz rację. Myślę, że długo to trwało, ale wreszcie zaczęłam żyć. A wszystko zaczęło się właśnie od zdrady Hotarubi. Spotkałam wielu ludzi i każdy z nich czegoś mnie nauczył. Na przykład Sternaus. Jestem dla niego obca, a zobacz ile już dla mnie zrobił...

  – Prawda. W porządku z niego facet.

  – Nigdy nie sądziłam, że mogę być szczęśliwa... Tym bardziej, tak po prostu.

              Siedziałam na kanapie owinięta kocem, popijając gorącą czekoladę, którą przygotował dla nas Sternaus. Cała nasza karykaturalna rodzina oglądała razem film familijny. Tak. Teraz te kilka osób stanowiło moją rodzinę. Wpatrywałam się w kolorowe obrazy, poznając perypetie młodego małżeństwa, śmiejąc się ze wszystkimi z niektórych, głupszych tekstów. Kolejny szczęśliwy wieczór w towarzystwie najbliższych.

  – Apsik! Ech... Wieczory jeszcze wciąż są zimne – mruknęłam, podciągając nosem. – Aaapsik!

  – Nie przeziębiłaś się czasem? – spytała Bris i zmarszczyła brwi.

               Shigeru zerwał się na równe nogi i w mgnieniu oka znalazł się tuż obok mnie, po czym przytknął mi dłoń do czoła.

  – No przecież ty masz gorączkę – stwierdził oburzony. – Wychodzą te twoje spacerki o świecie – dodał, nie ukrywając swojego niezadowolenia.

  – Oj, czepiasz się.

  – Marsz do łóżka, natychmiast – rozkazał, po czym westchnął, gdy wytknęłam do niego język. – Natychmiast – powtórzył.

  – Ale ja chcę to obejrzeć do końca – zawyłam, rzucając mu błagalne spojrzenie.

  – Nie. Musisz o siebie dbać, idiotko.

  – Jak się odzywasz do starszej siostry? – spytałam, akcentując dwa ostatnie słowa.

  – Tak jak na to zasłużyła, jeśli jest głupia i uparta.

  – Nie wolno mnie denerwować – przypomniałam rozbawiona, bo stanowczość Shigeru była rozbrajająca.

  – Serio, Setsu? Serio?

  – Uwielbiam na was patrzeć – zaśmiała się Ivrel. – Jesteście lepsi, niż TV.

  – Shigeru ma rację, Setsuko. Powinnaś się położyć i porządnie wypocząć – stwierdziła Bris.

  – To ja przyszykuję lipowej herbatki z miodem i zobaczę za czymś na przeziębienie – zaproponował Sternaus. – Czosnek jest podobno dobry na przeziębienia.

  – Fuj, nie lubię czosnku – skwitowałam.

  – Nie marudź, musisz jak najszybciej wyzdrowieć. Nie wolno ci się nadwyrężać – padło w odpowiedzi.

  – Wy się wszyscy za bardzo martwicie. Odwaliło wam – mruknęłam, wywracając oczami.

               Wbrew mojej woli usadzili mnie na łóżku i przygnietli grubą warstwą koców i innych możliwych okryć.

  – I nie próbuj wychodzić – powiedział Shigeru. – Rozumiesz?

  – Tak jest, mamo…

                Było dobrze, dopóki nikt nie nazwał tego przeziębieniem. Teraz z chwili na chwilę czułam się coraz gorzej, coraz bardziej chora, a nie lubiłam być chora. Rzadko mi się to na szczęście zdarzało, ale czułam, że tym razem rozłoży mnie na dobre.

                 Wszyscy skakali wokół mnie jeszcze przez jakiś czas, przynosząc mi herbatki, kocyki i inne duperele, raz po raz pytając o samopoczucie. Było mi głupio. Tak wiele już dla mnie zrobili... Dlatego udawałam, że śpię. Sternaus też wyglądał już na zmęczonego, a Bris i Shigeru potrzebowali trochę czasu dla siebie.

                 Od początku uważałam, że ta ich przyjaźń to ściema, ale może nie dojrzali do tego jeszcze, więc robili tylko jakieś dziwne podchody. Odkąd zamieszaliśmy w naszym domu w środku lasu, zbliżyli się do siebie. Jeszcze było widać, że to nic oficjalnego, że oboje się boją. I właśnie, dlatego potrzebowali trochę czasu, żeby zbliżyć się do siebie bardziej.

                 Gdy już wszystko ucichło i wiedziałam, że w najbliższym czasie nikt tu nie zajrzy, owinięta kocem wstałam i wyjrzałam dyskretnie przez okno, z którego mogłam obserwować Shigeru siedzącego z Bris na ławce nieopodal werandy. Wyglądali razem uroczo. Po prostu pasowali do siebie. Jedno troszczyło się o drugie. Tak bardzo chciałam, żeby byli szczęśliwi. Mój brat i moja przyjaciółka.

                Wciąż zostawała jeszcze Iv, która przejawiała jakieś niezdrowe zainteresowanie Grimmjowem. Niezdrowe, bo był naszym wrogiem, naturalnym wrogiem. Nie mogłam jednak powiedzieć, że jej nie rozumiem, miał w sobie coś ciekawego, a gust Ivrelli był raczej specyficzny. Nie można było jej winić. Właściwie, gdybym tylko mogła i gdybym tylko wiedziała, że Grimmjow nic jej nie zrobi, pomogłabym im jak to tylko możliwe, ale ostatnio sama wymagałam pomocy...

***

               Shigeru spoglądał ukradkiem na pogrążoną w myślach Bris. Zauważył, że lekko drży z zimna. Nic dziwnego, bo wieczory były jeszcze chłodne. Sam też nie miał bluzy, więc nawet nie mógł jej zaproponować tymczasowego pożyczenia, chociaż bardzo lubił widzieć ją w swoich ubraniach. Zmarszczył brwi, karcąc się w myślach za te fantazje. Objął dziewczynę ramieniem, żeby, chociaż trochę ją ogrzać i siebie przy okazji też.

              Spojrzała na niego trochę zaskoczona, ale tylko spuściła wzrok. Nic nie powiedziała i nie próbowała się wyrywać. Oparła głowę o jego ramię, pozwalając by trwali tak jeszcze przez chwilę. Nie była do końca pewna, co myśleć o ich relacjach, które ostatnio stanowczo uległy zmianie. Nie przeszkadzało jej to jednak i postanowiła, że pozwoli, by to wszystko szło własnym tokiem.

              Shigeru akurat już wiedział, co do niej czuje. Dość szybko się zorientował, ale trwał w niepewności, nie okazując tego zbytnio. Najpierw myślał, że Bris podkochuje się w Kandzie, nawet, gdy przekonał się, że to nie prawda, jakoś nie umiał zrobić pierwszego kroku. To nie tak, że brakowało mu odwagi, ale nie chciał jej przestraszyć swoją nachalnością. Zresztą dobrze było tak, jak było i nie chciał niczego przyspieszać. To nie było wskazane.

  – Chcesz iśc do domu? – spytał po jakimś czasie Shigeru.

  – Nie, tak jest ok. Chyba, że tobie jest zimno.

  – Nie jest mi zimno, kiedy jesteś obok – stwierdził, lecz nie mógł zobaczyć, że Bris się rumieni. – Chyba zaczynam rozumieć, co Setsuko miała na myśli, mówiąc, że tu znalazła szczęście…

  – Tak?

  – Coś jest w tym miejscu takiego. Cisza, spokój, kilka zaufanych osób. Jasne, tęsknie za resztą przyjaciół, za ojcem, ale nie miałbym nic przeciwko temu, by zostać tu już na zawsze

  – Też nie miałabym nic przeciwko – przyznała cicho Bris.

  – Czeka nas jeszcze wojna, ale potem nic nie stoi na przeszkodzie, żeby tu wrócić.

  – No... Byłoby fajnie. Po wojnie...

  – Martwi cię to? – zapytała Bris.

  – Oczywiście, chociaż wydaje się to strasznie nierealne. Mimo, że wojna już trwa, jest taka odległa.

  – To prawda. Niczym sen.

              Shigeru pogładził Bris po włosach.

  – Mogłabym tak spać przytulona do ciebie.

  – To jakaś propozycja? – zaśmiał się w odpowiedzi.

  – Nie, nie! Nie o to mi chodziło! – Bris zerwała się na równe nogi, czerwieniąc się. – Jesteś okropny. Nagle wyskakujesz z czymś takim i mnie podpuszczasz – naburmuszyła się.

  – Zaskoczyłaś mnie tym tekstem, ale spokojnie, to był żart – mruknął Shigeru i podszedł do niej, obejmując ją w talii. – Chociaż... Może wcale nie żartowałem i zamierzam cię teraz zaciągnąć do łóżka – wyszeptał jej do ucha, przyprawiając o dreszcze.

  – Shigeru – pisnęła, próbując się wyrwać, ale nie miała na to szans, a może zwyczajnie nie chciała tego robić. Na dobre wierzgać zaczęła się dopiero, gdy Shigeru postanowił ją połaskotać. – Przestań! Ahahaha! Shigeru! Przestań, proszę!

             Gdy oboje zmęczyli się wygłupami, Shigeru odprowadził Bris pod drzwi pokoju i pocałował w czoło na dobranoc. Nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, ile razy sprawił dziś, że jej serce zabiło szybciej.

***

  – Jesteś pewna, że możemy zaufać Uraharze? – zapytał nagle Shigeru, a ja spojrzałam na niego zaskoczona. – W końcu wie o twoim planie…

  – Zobacz, ile minęło już czasu, ale nikt nas jeszcze nie znalazł – odparłam spokojnie. – To znaczy, że nikomu nie powiedział. I nie powie – dodałam. – Ale rozumiem, co masz na myśli.

  – Nie ufam temu gościowi.

  – Kisuke? – zaśmiałam się. – Okazał się niespodziewanie lojalnym dla naszego ojca przyjacielem. Zresztą jest nim i dla mnie. Opiekował się mną przez wiele lat.

  – Nawet jeśli to uważam, że trzeba być czujnym. Nie budzi we mnie zaufania. Wygląda na kogoś, kto zdradziłby przyjaciół, gdyby zaszła taka potrzeba.

  – Cóż… Poniekąd masz rację – przyznałam. – Ale nie do końca. Kisuke jest bardzo lojalnym przyjacielem, ale jeszcze bardziej lojalny jest wobec Gotei 13. To znaczy, że można na niego liczyć, ale jeśli miałoby to uratować Seireitei, porzuciłby swoich towarzyszy bez wahania. Wykorzystałby ich – stwierdziłam i uśmiechnęłam się pod nosem. – Pamiętasz jak odeszłam pracować u Sternausa? – zapytałam. – Wtedy dostałam od niego taki medalion jak ty masz. Nigdy specjalnie nie interesowało go, po co mi to. Podejrzewam, że wiedział o liście, który wysłał mi wtedy ojciec. Ten z informacjami o Noah. Teraz wszystko łączy się już w całość.

  – I to ma świadczyć o tym, że ten kapelusznik nas nie oszuka? – zdziwił się Shigeru.

  – Zamierzam do tego, że… Z nas wszystkich, najbardziej to Kisuke pragnie pokonać Aizena – oznajmiłam z powagą. – Dla Seireitei i w ramach zemsty, ponieważ w tamtych czasach, gdy zginęła nasza mama, Kisuke stracił praktycznie wszystko i został skazany na banicję. Nie odpuści szansy dorwania Aizena, rozumiesz? Niezależnie od tego, co przyjdzie mu zrobić. Wykorzysta w tym celu każdego. Mnie również – mruknęłam. – Dlatego w pierwszej kolejności powiedziałam mu o moim planie pokonania Aizena, a dopiero potem o tym, że potrzebuję pomocy. Bez wahania zgodził się zachować milczenie i przysłać tutaj kogoś zaufanego, gdy dam mu cynk. Wierz mi, nie zdradzi nas, bo on też pragnie śmierci Aizena.

  – Skoro tak uważasz – westchnął Shigeru. – Ale i tak mu nie ufam. Z tego, co mówisz to taka kanalia z niego.

  – Czy ja wiem – skwitowałam i wzruszyłam ramionami. – W pewnym sensie naprawdę go rozumiem. Też jestem gotowa wiele zrobić, żeby pokonać Aizena – stwierdziłam beznamiętnie. – To ludzkie ze strony Kisuke. Po tym wszystkim, co przeszedł.