Wspomnienie Hotarubi 2

              Siedziałam nad stertą dokumentów, kiedy zjawiła się Setsuko. Nie spojrzałam na nią. Nie miałam na to czasu. Musiałam wszystko skończyć przed piętnastą. Setsu postawiła mi czarkę z parującą herbatą jaśminową tuż przed nosem, mówiąc:

  – Yo, Hotrarubi. Obowiązkowe TRZY minuty przerwy.

  – Muszę to skończyć – powiedziałam stanowczo.

  – Herbata wystygnie – zauważyła i wyrwała mi z rąk papiery. – Pokaż to.

  – Setsu! – zaoponowałam, ale ona mnie nie słuchała. Nigdy mnie nie słuchała. Usiadła po turecku na podłodze i wyciągnęła rękę. Westchnęłam cicho i podałam jej pędzelek i atrament. Uśmiechnęła się tylko i zaczęła wypełniać. – To moja robota, wiesz?

  – No i? – skwitowała. – Pij herbatę.

  – Ale nie powinnaś tego wypełniać. To moja praca, jako dziewiątego oficera, a ty...

  – Tak, tak. Wiem, jestem tylko szesnastym. No i? – powtórzyła. – Jest ok, tak długo jak nikt się nie dowie. Zresztą mam przeczucie, że dostaniemy dziś misję, więc będziesz mi potrzebna.

  – Znowu szperałaś kapitanowi w dokumentach?

  – Może...

  – Wiesz, że nie powinnaś tak robić – bardziej stwierdziłam, niż spytałam.

  – Wiem – odparła blondynka.

  – Ale tak długo jak nikt się nie dowie, jest ok? – zaśmiałam się, popijając herbatę.

  – Właśnie – odpowiedziała. – Szybko się uczysz. Poza tym, kapitan wie, że to robię, a jednak nigdy nie dostałam za to bury, więc jest ok – dodała. – On wie, a ja wiem, że on wie, ale dopóki robię, co do mnie należy, nic nie powie.

  – Ty i ta twoja pokrętna logika – westchnęłam.

              Skubana miała rację, bo ledwo uporałyśmy się razem z dokumentami, dostałyśmy wezwanie od kapitana Ichimaru. Dwie grupy pod moim dowództwem miały udać się do świata ludzi. Zwierzchnictwo nad jedną grupą miała Setsuko, a nad drugą Motoki, który kończył z nami akademię. Ja zaś, jako wyższa rangą, dowodziłam całą misją. Na miejscu przydzieliłam grupom obszary, a sama dołączyłam, oczywiście, do Setsu i nikogo to nie dziwiło. Przyzwyczaili się już.

              Obserwowałam, jak świetnie dowodzi swoją grupą. W takich chwilach jak ta, czułam, że w pewnych aspektach nigdy jej nie dorównam. To jest…Jasne, byłam silniejsza, na wyższym stanowisku, ale zawsze miałam wrażenie, że Setsuko ma coś, czego mi brakuje. I wtedy cieszyło mnie, że przynajmniej ona wciąż jest tylko szesnastym oficerem. W ten sposób mogłam ukryć przed nią swoją słabość.

  – Nad czym tak myślisz? – spytała blondynka, gdy już wydała rozkazy. – To co? Dango?

  – I czekamy na rozwój wydarzeń – dodałam. – Jesteś pewna, że to dobrze puścić ich samych?

  – Jest w pobliżu. Mają go tylko wywabić. Nich myśli, że ma przewagę – oznajmiła radośnie i pociągnęła mnie w stronę najbliższej budki z japońskimi przysmakami.

               Oczywiście, jako shinigami byłyśmy niewidzialne dla ludzi. Toteż poczęstowałyśmy się przysmakami jakby nigdy nic i rozsiadłyśmy na trawie. Zanim zdążyłyśmy zjeść do końca, Setsuko poderwała się z ziemi i ruszyła bez słowa. A ja za nią. I to jest właśnie to. Byłam od niej silniejsza, miałam lepsze wyniki w nauce, doskonale znałam kidou, szybciej opanowałam shikai i bardziej umiejętnie panowałam nad swoim reiatsu. Mimo to, to ona zawsze wiedziała, co należy zrobić i kiedy zareagować. Słuchała intuicji, tego pieprzonego szóstego zmysłu, a może już nawet siódmego. Ciężko stwierdzić. Podświadomie wyczuwała zagrożenie, które najwidoczniej nadeszło szybciej, niż sądziłam. W dodatku w tym wszystkim była jeszcze taka serdeczna. Nawet wobec mnie...

               Setsuko wskoczyła na dach najbliższego domu, skąd miała świetny widok na sytuację. Rozejrzała się, robiąc z dłoni daszek i aż pisnęła z radości.

  – Na twojej trzeciej – oznajmiła, a ja wzbiłam się w górę i bez zastanowienia użyłam drogi wiązania, kierując zaklęcie we wskazanym kierunku. – Wszyscy, wycofać się na bezpieczną odległość! – zakomenderowała. – Atakujecie dopiero na mój znak!

  – Nie! – zaprotestowałam. – Czekamy na grupę Motokiego!

  – Ale po co? – naburmuszyła się blondynka. – Dzięki tobie już wygraliśmy.

              Wiedziałam, że mnie nie posłucha. Użyłam jeszcze jednego zaklęcia wiązania, lecz silniejszego i pozwoliłam jej dokończyć zadanie. W takich chwilach zastanawiałam się, po co dostawałyśmy aż dwie grupy, skoro same spokojnie podołałybyśmy zadaniu. No, ale... Oto właśnie Gotei 13.

              Setsuko skoczyła w górę, aktywując shikai. Gdy jej katana zapłonęła ogniem, przecięła maskę hollowa idealnie na pół, po czym z gracją wylądowała na ziemi. Przybiłyśmy sobie piątkę, ale zanim zdążyłam powiedzieć coś jeszcze, Setsuko wykonała dziwny, niezrozumiały gest i rzuciła się do biegu. Jej grupa najwyraźniej wiedziała, o co chodzi, bo ruszyli za nią, a ja zostałam w tyle.

            Szybko jednak zrozumiałam, co się dzieje, gdy usłyszałam krzyk hollowa i zaklęłam w myślach. Znowu Setsuko przewidziała coś, czego ja nie zdołałam. Nigdy za nią nie nadążałam. Wkurzało mnie to, więc nie zamierzałam pozwolić, by pokonała także tego Pustego. Przyspieszyłam jak tylko mogłam, wyprzedzając ją.

            Hollow pochylał się nad jednym z shinigami, więc czym prędzej użyłam demonicznej magii, by zwrócić na siebie jego uwagę. Aktywowałam shikai i zaatakowałam, rozcinając jego maskę. Z uśmiechem zwróciłam się w stronę podwładnego i wyciągnęłam do niego rękę, pytając:

  – Jesteś cały?

  – Tak, pani oficer.

  – W porządku. Czy wszyscy są? – Rozejrzałam się wokół. – Świetnie. W takim razie możemy wracać – zarządziłam.

            Setsuko przeciągnęła się leniwie, maszerując przez bramę Senkai. Mimo walki wyglądała na pełną energii, a ja znów przeklinałam się w myślach. Przecież byłam świetną shinigami. Kapitan wiedział, co robi, mianując mnie na oficera wyższej rangi, niż Setsuko. Byłam szanowana za swoją cierpliwość, sumienność i osiągnięcia w nauce. Tylko dlaczego ciągle czułam się gorsza?

  – Napiszemy z Motokim raport i zaraz ci go przyniosę – rzuciła Setsuko, uśmiechając się radośnie. Widziałam jeszcze w oddali jak przepychają się w drzwiach.

             Sama też wróciłam do swojego biura i usiadłam, westchnąwszy ciężko. Ktoś zapukał w otwarte drzwi i ujrzałam za sobą kapitana Ichimaru. Uśmiechnął się lekko i usiadł na nieco podniszczonej sofie.

  – Zaparzę herbaty – oznajmiłam i już miałam wstać, ale powstrzymał mnie gestem dłoni. – O co chodzi?

  – Tak, tylko… Przyszedłem sobie chwilę odpocząć. Z dala od pracy. I Izuru.

  – Znowu wymigujesz się od roboty, kapitanie?

  – Zaraz tam, znowu… – naburmuszył się. – Jak poszła misja?

  – Czekam na raporty Setsuko i Motokiego…

  – Pytam po prostu, jak było.

  – Dobrze. Wszyscy są cali. Setsuko jak zwykle dobrze się spisała.

  – Wkurzona? – zapytał.

  – Trochę – przyznałam. – Czułam się, jakby to ona dowodziła misji, a nie ja.

  – Cała Setsuko. Zero szacunku dla przełożonych.

  – Właśnie!

  – Ale i tak się przyjaźnicie – zauważył kapitan.

  – Podobno przeciwieństwa się przyciągają – mruknęłam. – To może jednak zaparzę herbaty.

  – Racja. Poproszę – odparł kapitan i uśmiechnął się lekko. – Lubię takie spokojne dni jak ten, Hotarubi.

  – Dla kogo spokojny, dla tego spokojny…

  – Wiesz o czym mówię – stwierdził, patrząc na mnie znacząco, a ja skinęłam głową. – Lubię te dni, gdy jedynym zmartwieniem są hollowy, twoje kłótnie z Setsuko i harmider, który wprowadza na oddziale każdego dnia, czy wtedy, gdy Kira ściga mnie z powodu niewypełnionych dokumentów – zamyślił się. – To takie spokojne, przyjemne dni.

  – Prawda. Szkoda, że to nie może trwać wiecznie.

  – Niestety. Wszystko, co dobre, kiedyś się kończy.

  – Wtedy po prostu będziemy musieli wziąć się do roboty, prawda, kapitanie? – zaśmiałam się.

   – Prawda.

  – Na szczęście zostało nam jeszcze trochę czasu.

  – Szybko minie – oznajmiłam ze smutkiem i podałam przełożonemu czarkę z herbatą. – Bardzo szybko.

  – Dlatego powinnaś wykorzystać ten czas, jak tylko możesz, zamiast się dąsać i ślęczeć nad papierami. Możesz też… Zrezygnować.

  – Nie mam w zwyczaju wycofywać się z danego słowa.